Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Qupperneq 61

RANNVEIG TÓMASDÓTTIR
Við viljum öll liið sama
Rannveig Tómasdóttir var ein af fulltrúum íslendinga á friðarráðstefnu í
Stokkhólmi 5.—9. apríl sJ. og flutti þar ræðu þá sem hér fer á eftir. Vakti
hún mikla athygli og hefur birzt víða erlendis í blöðum og tímaritum. Finnst
okkur vel við eiga að hún komi líka fyrir sjónir íslenzkra lesenda. í lok
friðarráðstefnunnar var Rannveigu ásamt frú Sigríði Eiríksdóttur boðið í
heimsókn til Kína og hefur hún sagt frá ferðalagi þeirra í fjórum ágætum
útvarpserindum. — Ritstj.
óðir óheyrendur.
Ég er hrædd um að mín fáu
orð láti yður fátæklega í eyrum eftir
allar þær lærðu ræður er þér hafið
hér heyrt.
Ég er hér, ein af hinum óþekktu
miljónum, er gjarnan vil leggja minn
litla skerf í þágu mikils málefnis. Ég
kem frá litlu landi, landi sem ég býst
við að sé flestum ykkar alveg ókunn-
ugt. Landið mitt er langt í burtu,
aleitt úti í hinu mikla hafi á landa-
mærum hins byggilega heims. Og
þar til í síðustu heimsstyrjöld var ís-
land einangrað, óþekkt og lítilvægt.
En þá breyttist það allt í einu. ís-
land varð hin mikla stilla á milli
austurs og vesturs og á einni nóttu
varð það ein mikilvægasta herstöð
heimsins. Þá hófst hersetan fyrst af
Bretum þá af Bandaríkjamönnum,
og síðan höfum við haft, og höfum
enn, erlent herlið á íslenzkri grund,
þótt það sé nú ekki nefnt setulið, en
varnarlið. Þar er það gegn vilja mik-
ils hluta þjóðarinnar og veldur mikl-
um erfiðleikum í stjórnmála- og
efnahagslegu lífi landsins.
Ég ætla ekki að þreyta yður á
innanríkismálum okkar, en ég vildi
aðeins vekja athygli á hversu hræði-
leg ógæfa það er fyrir lítið land að
hafa stórar herstöðvar. Hér tala ég
ekki um þá augljósu hættu sem af
því stafar að búa í nágrenni slíkrar
herstöðvar ef stríðsbrjálæðið á eftir
að dynja yfir okkur enn einu sinni,
nei, ég er aðeins að tala um áhrif
þess á daglegt líf í landinu.
Það hljómar ef til vill eins og öf-
ugmæli að segja að með fjármagni
sínu er herliðið á góðri leið með að
155