Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Síða 92

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
fullmótuðu, löngu áður en þeir koma
í dagsins ljós. Já, stórtíðindin berast
inn í drauma mína löngu áður en
þau verða að veruleika. Nei, þetta er
ekki dulrænt. Það er aðeins sérgáfa.
Það koma ýmsir til hans, sem álíta
sig þurfa hans með. Til dæmis kom
presturinn, þegar hann týndi budd-
unni sinni. Hann hélt reyndar, að
henni hefði verið stolið. Hún var full
af peningum, og svo voru í henni
skömmtunarseðlar. Drauma-Jói sagði
honum að leita á salerni kirkjunnar.
Þar fann prestur budduna óhreyfða.
Maður nokkur, sem átti ellefu syni,
vildi vita, hvort konan hans myndi
ekki fæða þeim dóttur. Kona, sem
átti þrettán dætur, vildi vita, hvort
hún mundi aldrei eignast son. Mey-
kerlingar og sveinkarlar, sem þrá
hjónasængina, koma iðulega til hans.
Einu sinni kom bláfátækur maður,
sem vildi vita, hvort hann yrði nokk-
urn tíma ríkur. Hvort ekki væri hægt
að verða ríkur á heiðarlegan hátt, og
án aðstoðar banka að undanskildum
sparisjóðnum. Þegar þessi fátæki
maður var farinn út, varð Drauma-
Jói máttlaus af hlátri. Það kom líka
til hans stúlka, sem sagðist hafa lagt
frá sér trúlofunarhringinn sinn, með-
an hún var að þvo sér um hendurn-
ar. Hringinn fann hún ekki aftur.
Hann sagði henni að leita í kirkju-
garðinum. Hún roðnaði og fór öll
hjá sér, þegar hann nefndi kirkju-
garðinn. Hún var búin að segja hon-
um, að unnusti sinn væri að koma
heim úr langferð, og hún gæti ekki
hugsað til þess, að hringurinn væri
glataður. Hún fór upp í kirkjugarð.
Þar fann hún beltið af kápunni sinni
og púðurdósina, en í henni var
hringurinn.
Drauma-Jóa er meinilla við að lið-
sinna þessu fólki, en gerir það samt.
Honum finnst, að fólk eigi að taka
því, sem að höndum ber, með ró og
stillingu, en ekki láta svona. Ef mað-
ur verður fyrir tjóni, þá er að kunna
að taka því, og það á fólk að læra
fyrst af öllu. Oft hefur hann sagt við
konu sína, þegar fólk með slíkar bón-
ir leitar til hans: Fólki er enginn
greiði gerður með þessu. Ég æsi að-
eins upp eigingirni þess. Þar sem ég
skynja örlög miljónanna, ætti ég
fremur að kenna þessu fólki að
hugsa um mátt samtakanna, um með-
bræður sína, en ekki alltaf þetta
elsku „ég“. Það blindar fólk og tefur
fyrir hinni farsælu þróun.
Konan hans kemur inn og segir
honum, að vinir hans séu ekki með
strætisvagninum.
Ekki það? segir hann vonsvikinn.
En hvað þeir ætla að koma seint.
Kveiktu samt undir kaffinu, þeir
hljóta að koma.
Hann horfir í eldinn mjúkum aug-
um og brosir með sjálfum sér. Ef til
vill verð ég nafntogaður maður fyrir
hinar dulrænu gáfur mínar, hugsar
hann með sér. Nafn mitt verður á
186