Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Side 127

GRÁR LEIKUR
fór hún að sparka með löppunum. Svo
velti hún sér við, stóð, og eins og hún
stryki sér um ennið með framlöppun-
um — og allt í einu var hún flogin!
Hún flaug í beina stefnu á Laufberg-
ið!
Skyndilega þagnaði Gunnar, leit á
félaga sína, gægðist niður, starði í
áttina til Laufbergsins. Svo sagði
hann lágróma:
— Mér þætti gaman að vita, hvort
hann Albert-------hann sagði að það
gæti skeð að hann skryppi hingað
seinni partinn------
Hinir litu á hann sem snöggvast,
svo var eins og þeir færu hjá sér. Allt
datt í dúnalogn þarna uppi. Þeir sátu
eins og þeir væru að bíða merkis.
Og svo barst þeim að eyrum merk-
ið hans. Snöggur, stuttur blísturtónn.
Hann stóð undir trénu, en þeir gátu
ekki séð hann.
Hljóðlaust og hratt fikruðu þeir sig
niður til jarðar. Engu líkara en að
hann hefði band á þeim og drægi þá
niður til sín.
* *
Hann stóð í skugganum inni við
stofn trésins og beið þeirra. Þegar all-
ir voru komnir niður, stóð hann enn
stundarkorn og mældi þá með augun-
um. Og á meðan stóðu þeir kyrrir og
létu mæla sig.
Svo hló hann stuttaralega. — Ho!
sagði hann — ein einasta snögg
hláturgusa.
Hláturhneggið táknaði engan veg-
inn það, að hann væri í góðu skapi.
Það táknaði aðeins, að hann léti mál-
ið niður falla — að hann teldi ekki
ómaksins vert að krefja þá reiknings-
skila fyrir að koma of seint. Og auk
þess hló hann að þeim af því þeir
höfðu hagað sér barnalega — af því
þeir höfðu verið að príla í heggnum
og éta heggber, alveg eins og smá-
pattar. Þetta skildu þeir allir og færðu
sig nær — fegnir því, að ekkert verra
var á seyði, en samtímis lúpulegir yfir
því að hafa hagað sér svona barna-
lega.
Hann mældi þá enn einu sinni, eins
og hann væri að kasta á þá tölu. Hann
hafði höfuðið yfir þá. Hann var líka
tveimur árum eldri, en samt sem áður
bekkjarbróðir þeirra. í þessu skóla-
héraði hafði hann ekki verið nema
eitt ár, og þar áður hafði það víst ver-
ið svona upp og niður með skóla-
göngu.
Hann sneri við þeim baki án þess
að mæla orð og rölti niður að vatn-
inu. Þeir héldu í humátt á eftir.
Svona hafði þetta verið frá fyrsta
degi, er hann mætti í skólanum — for-
eldrar hans höfðu flutt búferlum
norðan úr sveit að húsmannsbýli
þarna undir Laufberginu fyrir ári
síðan. Hann hafði tekið völdin um-
svifalaust. Hann var eldri en þeir og
meiri vexti. En það var ekki eingöngu
þess vegna. Hann var sterkari en þeir
— jú, það var hann vafalaust, en það
221