Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Síða 129

GRÁR LEIKUR
Svo hló hann, þessu eina hneggi: —
Ho!
Óli sagði ekki neitt.
Albert klofaðist fram í bátinn. Hin-
ir komu á eftir. Óli síðastur. Hann
stóð og hugsaði sig um stundarkorn
— svo kom hann. Þeir skildu að hann
hugsaði sem svo, að hann neyddist til
að fylgja bátnum eftir. Og svo kom
honum sennilega í hug. það sama og
hinum, að hér væri engin öxi með í
ferðinni, og með hverju ættu þeir svo
að höggva gat á bátinn? En ekki var
vert að hafa orð á því við Albert, því
þá gæti hann fundið upp á að hlaða
bátinn grjóti, róa út á dýpið og velta
inn í hann vatni, svo hann sykki —
eða hann fyndi upp á einhverju enn
verra, sem þá skorti ímyndunarafl til
að láta sér detta í hug.
Þeir litu hver á annan, og hver um
sig fann, að hinir hugsuðu hér um bil
það sama. Enginn sagði neitt.
Albert stóð í framstafni og virtist
hugsi. Kannski var hann þegar orðinn
leiður á þessu tiltæki.
Hinir héldu sig í miðjum bátnum
— dálítið hoknir, eins og þeir roguð-
ust undir byrði. Það var orðið nokk-
uð langt síðan þeir höfðu verið með
Albert seinast, þeir fundu með greini-
legasta móti, að þeir voru eins og mýs
undir fjalaketti. Nú rifjaðist allt í einu
upp fyrir þeim: í hvert sinn er hann
fór frá þeim önduðu þeir léttar, það
var eins og að fá frí. Nei, nei, þetta
var ekki satt, það var einmitt hann,
sem þeir litu upp til. Þeir voru fúsir
að vaða eld fyrir hann. Það var bara
svo erfitt með köflum-----
Þeir voru ekki fullkomlega hrein-
skilnir við hann. Þeir duldu fyrir hon-
um ýmislegt, sem þeir töluðu um hver
við annan — en væru þeir með hon-
um undir fjögur augu, fleipruðu þeir
út úr sér mörgu, sem þeir annars töl-
uðu ekki um við nokkra manneskju.
Og þá gat það komið fyrir, að hann
legði af sér yfirlætisgrímuna og hlægi
ekki sínum uggvæna, óglaða hlátri.
Það hafði komið fyrir. Og þá hefðu
þeir getað vaðið eld fyrir hann.
En kæmu svo fleiri til, var hann
undir eins orðinn sjálfum sér líkur.
Ólmur og hættulegur-------
Hann olli þeim miklum heilabrot-
um.
Þeir botnuðu ekkert í honum.
— Róið þið, Óli og Andrés! sagði
Albert. Sjálfur sat hann frammi í
stafni. Hinir héldu sig aftur í skut.
Þeir Óli og Andrés reru.
Árarnar voru þungar. Þá verkjaði
í bakið. Andrés tautaði fyrir munni
sér: Nú verður gaman, fyrst hann Al-
bert er kominn — nú verður gaman,
fyrst hann Albert er kominn — nú
verður gaman, fyrst ... Hann sat og
hugsaði: Bara maður væri kominn
heim aftur — bara maður væri kom-
inn heim aftur ...
Það var alllöng leið út í Geithólm-
ann, þama lá hann og flaut lengst úti,
eins og á yztu brún vatnsins. Lengst,
223