Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Síða 132

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Þannig var það í rauninni Óli, sem
kom öllu af stað.
Hefði nú báturinn legið hinum
megin hólmans, gegnt Laufberginu,
þá hefði ekkert gerzt. En nú lá hann
einmitt þeim megin, er frá landinu
vissi, svo að hann var í hvarfi. Til
bátsins sást ekki frá neinum bæ í
landi. Enginn gat fylgzt með þeim,
hvað svo sem þeir höfðust að. Svo í
raun og veru var það báturinn, sem
átti sök á öllu saman ...
Og með vissum hætti var það kiðl-
ingurinn sjálfur, sem átti sökina. Þeg-
ar þeir komu aftur þangað, sem bátur-
inn lá, var kiðlingurinn kominn um
borð. Hann stóð á einni þóftunni með
alla fjóra fætur saman, hallaði undir
flatt og kinkaði kolli í sífellu. Hinar
geiturnar höfðu fylgt strákunum eftir
spölkorn með fram fjörunni. Síðan
höfðu þær dreift sér. Nú stóðu þær
flestar uppi í hallinu og horfðu niður
að bátnum. Ef til vill vissi kiðlingur-
inn af því og var að sýna þeim full-
orðnu listir sínar. Má vel vera, að
geitur séu í þeim efnum engu betri en
mannfólkið.
Og þá var það sem Gunnar sagði
áðurnefnda setningu — því Gunnar
var það, sem sagði hana, hversu oft
sem hann neitaði og hversu hátt sem
hann orgaði.
— Jæja, kiða mín, svo þig langar
út í vatnið og ætlar að vaða í kafi til
lands? sagði Gunnar.
í sama vetfangi var eins og öll leið-
indi væru strokin af Albert. Hann
ljómaði upp. Hann brosti. Já, Albert
hló — í þetta sinn næstum því eðli-
legum hlátri — tvö stutt hnegg:
Ho! Ho!
Hann horfði íbygginn á þennan
fallega, silkihvíta, káta kiðling. Svo
sagði hann:
— Við róum út með hann og slepp-
um honum niður í vatnið!
Allir stóðu eins og steini lostnir.
Allir störðu.
— Nei — hvað? — það var eins
og þeir Óli og Gunnar töluðu hvor
upp í annan.
Albert blés:
— Hann veður bara í kafi til
lands! Við förum ekki langt fram.
Hann verður að læra þetta — svo
hann kunni það þegar hann verður
eldri.
Og nú hló hann eins og hann átti
vanda til:
— Ho!
Þeir höfðu aldrei séð Albert svona
kátan.
Enginn mælti orð framar. Þeir
forðuðust að líta hver á annan.
— Andrés, Gunnar og Pétur, farið
þið út í bátinn! skipaði Albert. — Þú,
Gunnar, tekur að þér að vippa honum
útbyrðis. En þið verðið að róa svo
langt út, að það fljóti yfir hann. Ann-
ars verður ekkert í það varið.
Enginn sagði nei. Það kom vitan-
lega engum til hugar að segja nei.
Enginn vildi taka á sig slíka áhættu.
226