Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Síða 134

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
— Hann er hættur að kumra núna,
sagði Gunnar í lágum róm.
Albert leit bara á hann. Hann var
allt í einu orðinn sællegri en aS venju,
hann Albert. Nú skipti hann vel litum
og var svo fjörlegur til augnanna.
Honum var hætt aS leiSast.
— Haltu þér saman! sagSi hann
bara og leit til Gunnars. — Annars
veiztu, hvers þú átt von.
Þeir Pétur og Andrés hömluSu út
af nýju. Tvö áratog, síSan eitt til, lin-
ara.
— Lengra fram!
Þeir dömluSu árunum einu sinni
til.
Þetta var æsandi. ÞaS var svipaS og
þegar mann klæjaSi — og maSur
varS aS klóra sér þangaS til mann
logsveiS — þangaS til maSur var bú-
inn aS klóra sig til blóSs — og enn
klæjaSi, klæjaSi ...
í þetta skipti flaut rækilega yfir
hann. Hann hvarf undir vatnsborSiS.
Nokkrar sekúndur stóSu þeir á önd-
inni allir saman. En bíSum viS —
þarna komu homastiklarnir upp úr
vatnsskorpunni. Stiklarnir tinuSu og
tinuSu. ÞaS var átakanlega spaugi-
legt. Þeir þorSu ekki aS hlæja upp-
hátt. Þeir hnipptu hver í annan og
pískruSu: SérSu hvernig hann tinar?
og skulfu af innibyrgðum hlátri.
Andrés varS að sleppa árinni og
halda um magann til þess aS verjast
hláturkrampanum. Árin var nærri
runnin útbyrðis, og hann gleymdi
öðru meðan hann var að bjarga
henni. — Sko! Nú var allur hausinn
yfir vatnsborðinu. KiSlingurinn tin-
aði og kinkaði kolli í sífellu á leið-
inni til lands, eins og hann væri að
gefa til kynna samþykki sitt. Kannski
var hann eilítið reikulli og stuttstíg-
ari nú en í fyrra skiptið, en það gat
líka komið til af því, að núna var
leiðin talsvert lengri. Ein breyting
var að minnsta kosti orðin á honum.
í fyrra skiptið — því hafði Andrés
veitt nákvæma athygli. — þá hafði
hann séð bátinn, og séð Andrés, með-
an hann tiplaði upp að landi og And-
rés reri til hliðar við hann og varð
að beita varkárni, svo árin rækist
ekki í hann. Einnig nú reri Andrés
á hliS við hann og beitti árinni var-
lega, og kiðlingurinn var meS opin
augun eins og í fyrra skiptiS — þessi
stóru, mjólkurbláu augu með skarpt
afmarkaðri gulri regnbogahimnu og
álíka skarpt afmörkuðu svörtu sjá-
aldri og rósrauðum röndum í kring.
En nú sá hann ekki bátinn, sá ekki
Andrés, sá ekki nokkurn skapaSan
hlut. ÞaS var eins og hann gengi í
leiðslu og sæi bara inn í sjálfan sig.
Munnurinn var lokaður, nú kumraði
hann ekki. Hann stildraði beint upp
að landi og tinaði og kinkaði kolli.
Vatnið rann niður úr vesaldarlegum
hökutoppnum, vatnið rann niður úr
kviðarhárunum, hann var orðinn
eitthvað svo rytjulegur á skrokkinn,
það leyndi sér ekki, aS hann var ekki
228