Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Qupperneq 137

GRÁR LEIKUR
sagði ... það var svo langt burtu ...
Uppi í fjörunni stóð Albert: —
Svona, kiða, kiða! í grasbrekkunni,
undir neðstu runnunum, lá Óli á
grúfu. Nokkru neðar stóð Eiríkur,
eins og stirðnaður, hreyfingarlaus.
í bátnum sat Gunnar í hnipri og
hixtaði, en Pétur sat uppréttur eins
og merkikerti, um varir hans lék ó-
eðlilegt, stirðnað bros. Annars var
það að damla út og róa upp að í sí-
fellu ... Það var allt saman langt,
langt burtu. Þetta hafði alltaf verið
að gerast. Veröldin var ekkert annað
en þetta, upp aftur og aftur, og ein-
hver sætbeiskur sviði í hvert sinn,
alla leið inn á húðlaust holdið þegar
fyrir löngu ... og væminn flökur-
leiki i maganum, og eitthvað sem
leitaði upp í hálsinn, en var kingt og
kingt niður jafnharðan. Upp aftur
og aftur ... Kiða, kiða, komdu grey-
ið ...
Var þetta fjórða skiptið, var það
fimmta skiptið? Þetta hafði varað
óendanlega lengi, dögum saman, ár-
um saman.
Hann kom víst ekki upp framar.
Hann hefði þegar átt að vera kom-
inn.
Hann kom ekki.
Albert stóð aftur í skut með krók-
stjakann og skyggndist um og skip-
aði fyrir: — Hamlið! Hana, hamlið
nú! Bakborðs ár! Meira á bakborða
—nei, nei, nú á stjórnborða! Stopp!
Hann rak stjakann niður í vatnið,
fékk eitthvað á krókinn, reyndi að
lyfta því og draga til sín, missti takið
og skall flatur í bátnum, stóð upp
aftur, beygði sig út yfir borðið, náði
taki á ný, notaði borðstokkinn sem
vogarás, lagðist á stj akaskaftið og
vóg það niður. Höfuð og bógar kiðl-
ingsins lyftust upp úr vatninu, augun
voru stjörf og brostin — svo rann
hann af króknum og sökk á nýjan
leik, stjakaskaftið skall niður á hitt
borðið, en í þetta skipti missti Albert
ekki fótanna, hann kom fyrir sig
höndunum og stóð á fjórum stundar-
kom.
— Hann er dauður! sagði hann.
Enginn anzaði honum. Alger þögn
og kyrrð. Ekki andblær, ekkert
hljóð. Uppi á hólmanum stóðu geit-
urnar allar í hálfhring, þar sem fjar-
an og kjarrið mættust. Þær hreyfðu
sig ekki, gáfu ekkert hljóð frá sér,
stóðu bara kyrrar og störðu. Hólm-
inn allur var eins og ófreskja, sem
stóð kyrr og starði. Sólin var eins og
blóðlifruð glóð í vestri, eins og ógn-
andi auga, sem starði. Allur himinn-
inn eins og risavaxið sjáaldur, sem
starði.
— Við látum hann eiga sig, sagði
Albert. Hann sneri sér snögglega að
Andrési:
— Róðu upp að!
Hann stökk í land, hljóp upp stig-
inn inn á milli runnanna og yfir að
sundinu hinum megin. Að örstundu
liðinni kom hann til baka.
231