Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Side 138

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
—• ÞaS er enginn bátur á leiðinni.
Við róum í land á stundinni.
Hann kallaði upp í fjöruna:
— Komdu nú, Óli, við erum að
fara.
Óli reis á fætur. Gat varla staðið
á löppunum, þrútinn og krímóttur í
framan. Augun næstum því sokkin.
Hann vafraði út í bátinn, rétt fram
hjá Andrési, og settist aftur í skut.
Gunnar varð að taka við annarri ár-
inni.
— Setjið mig í land við hegginn!
skipaði Albert. Hann var setztur við
hliðina á Óla.
Þeir settust allir. Geitumar stóðu
uppi á ströndinni, í þéttri fylkingu.
Þær hreyfðu sig ekki. Þær fylgdu
ekki bátnum eftir strandlengis. Þær
bræktu ekki.
Vatnið lá kyrrt og spegilslétt.
Himinninn var heiður. Kjalrákirnar
slógu sér út eins og fjölrifjaður blæ-
vængur, skínandi og lýtalaust lista-
verk að baki þeim.
Þegar báturinn tók niðri við nöf-
ina undir stóra heggnum, reis Albert
á fætur án þess að mæla orð og steig
í land. En í skugganum af trénu
sneri hann sér að þeim:
— Það er víst ekki vert að þið hafið
orð á þessu við neinn. Ykkur langar
sennilega ekki til þess að verða send-
ir í betrunarskóla?
Hann brosti. Það skein í hvítar
tennur hans í dökku andlitinu inni í
skugganum.
Hann stóð þarna stundarkorn og
einblíndi á þá. Þeir sátu steinþegj-
andi í bátnum allir fimm. Það var
eins og hann væri að bíða eftir ein-
hverju. Svo sló hann því frá sér,
hvað það nú kunni að vera. Hann
hvarf inn í skugga hins mikla trés.
Þeir sátu kyrrir og biðu, þar til
hann var kominn í hvarf. Enginn
mælti orð. Öll veröldin var dauða-
hljóð. í vesturátt var loftið logarautt,
eins og af feiknlegum eldsvoða.
Þeir Gunnar og Andrés hömluðu
bátnum frá landi. Svo sneru þeir
honum og hófu róður. Gunnar varð
að stanza viS og við, það var eins og
Andrés réði ekki fyllilega viS árina
sína.
Þeir náðu nesinu. Gunnar lagði
inn árina. Þeir Gunnar, Eiríkur og
Pétur bröltu í land.
Þeir ýttu frá. Óli, sem hafði setið
aftur í skut, kom fram á, reikull í
spori, settist á þóftuna við hlið And-
rési og lagði út.
Nú voru ekki nema nokkur áratog
eftir. Kannski ekki nema tuttugu —
eða tuttugu og fimm. — Hann fór aS
telja. Nú var það einu færra, nú
tveimur, nú þremur.
ÞaS urðu níutíu og fimm áratog.
Hann hafði sig í land. Honum
fannst hann hafa setið í þessum báti
eins lengi og hann mundi til sín.
Hann rétti úr sér, leit niður á
hendur sér, leit á Óla, en hvarflaði
augunum strax í aðra átt.
232