Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Page 148

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
framar öllu dregur að sér athyglina er
fólkið, fólk að vinnu á ökrum, fólk á
ferð um veginn, gangandi, hjólandi,
akandi á vögnum sem múldýr og asni
eða hestur og asni draga. Vegfarend-
um fjölgar jafnt og þétt eftir því sem
við komum nær borginni, vagnarnir
eru með háfermi af alls konar varn-
ingi, hjólreiðamenn með kerru aftan
í - pedicabs - og í kerrunni situr fólk,
kannske talsverður hluti af fjölskyldu,
eða hún er hlaðin flutningi. Borgar-
jaðarinn kemur í ljós, alls staðar ver-
ið að byggja, spánný stórhýsi skiptast
á við hálfkaraðar byggingar, vafðar
í net vinnupalla úr bambus, en legg-
irnir eru býsna miklu gildari en þeir
sem íslendingur hefur vanizt frá æsku.
Þegar komið er inn um borgarhliðin
fornu og gamla borgin tekur við,
verður mannfjöldinn yfirþyrmanleg-
ur, minnir helzt á mauraþúfu; allt eitt
iðandi líf, og lítt skiljanlegt hvernig
allur þessi manngrúi kemst fyrir í lág-
reistu húsunum sem standa fram með
götunum.
Hér er allt öðruvísi en við eigum
að venjast: byggingar, landslag, fólk-
ið. Og þó að við sæjum ótrúlega
margt merkilegra bygginga og mikla
landslagsfegurð á ferð okkar um
Kína, þá verður fólkið mér minnis-
stæðast. Okkur þótti það margt við
fyrstu sýn, en við áttum eftir að
komast að raun um að sá mann-
fjöldi sem bar okkur fyrir augu fyrsta
daginn var lítilf j örlegur í samanburði
við það sem við sáum síðar. Ék mun
lengi muna sunnudagsös á götunum í
Peking, verzlunarhverfið í gamla
bænum í Shanghai, og síðast en ekki
sízt þjóðhátíðina í Peking, 1. okt. —
mesta manngrúa sem ég hef nokkru
sinni augum litið á einum stað —
mannhaf þar sem ekki hefði séð stað
allra fullorðinna íslendinga þó að
þeir hefðu blandazt í hópinn.
En það er ekki fjöldinn einn sem
mér er minnisstæður, heldur miklu
fremur viðmót fólksins og öll fram-
koma. í einu orði sagt voru allar mót-
tökur hinar elskulegustu, þeir sem um
okkur sáu, vildu allt fyrir okkur gera
og lögðu sig í líma til þess að okkur
liði sem bezt og hefðum sem mest not
af ferðinni, án þess þó að ofbjóða
okkur sáu vildu allt fyrir okkur gera
En það voru ekki aðeins gestgjafar
okkar sem tóku vel á móti okkur held-
ur bókstaflega allir sem við hittum,
hvort heldur var á þeim stöðum sem
við heimsóttum til að skoða þá eða í
búðum og á götunni; hvergi urðum
við varir við annað en kurteisi og
elskusemi og einstaka lipurð í öllum
greinum.
Annað einkenni þessa fólks, sem
ekki getur farið fram hjá neinum, er
dugnaður þess og bjartsýni. Enginn
dró dulur á þau miklu vandamál sem
við er að etja og þá gífurlegu erfið-
leika sem á þarf að sigrast, en allir
virtust handvissir um að fram úr öllu
þessu yrði ráðið. Unga fólkið rdrðist
242