Tímarit Máls og menningar - 01.12.1995, Qupperneq 62

Hann gekk hröðum skrefum í humátt á eftir þremenningunum, en
þeir voru horfnir inn í rjóðrið. I kyrrð næturinnar greindi hann þó
raddir þeirra og hlátrasköll, og reyndi að renna á hljóðið. Hann flækti
einsaumaðan kyrtil sinn í kvíslóttum og kyrkingslegum trjástofni, og
þegar hann reyndi í flýti að losa sig, risti hann sig til blóðs í lófanum
á hvassri og kræklóttri greininni. í hljóði bölvaði hann, bar lófann að
vörum sér og saug blóðið. Raddirnar voru að hverfa. Hann ráfaði í þá
átt, sem hann taldi hina réttu, með lófann upp að andlitinu; sætt
blóðbragðið rann saman við rauðvínskeiminn, sem enn eimdi eftir af
í munninum. Fyrst vín var ekki að fá, varð blóð að duga.
Með hálfum huga reikaði hann um rjóður. Fyrir ofan sig, milli
trjágreina, sá hann kristaltæra hvelfinguna ógnarvíðfeðma, og fannst
hann ótrúlega smár og auðmjúkur. Eitt augnablik þóttist hann koma
auga á stjörnu, sem brann óvenju skært, skærar en hinar, og hvarf
síðan, en þetta voru örugglega bara áhrif víndrykkjunnar. Hversu
lengi hann ráfaði svona hálfmarkmiðslaust vissi hann ekki og höfgi
var tekin að svífa á hann, þegar hann rambaði á þremenningana. En
þeir voru lagstir fyrir og sofnaðir, værir og friðsælir sem saklaus börn,
í graslítilli laut. „Pétur?“ spurði hann vonlítill og togaði í digran
handlegg rumsins, sem dró ýsur, „ertu sofnaður? Pétur?“ Eftir að hafa
reynt um stund að vakna, settist hann niður. „Jóhannes?“ sagði hann
spyrjandi og ýtti á öxl hins unga fríða manns, en Jóhannes brosti bara
í svefninum með andlitið hálfhulið hárinu og sneri sér um síðir undan
með umli, þegar öxl hans var hrist; haddurinn flóði í bylgjum á
grasinu. „Jakob?“ kallaði hann yfir öxlina á Jóhannesi, en Jakob svar-
aði einvörðungu með vænum hrotum. Hann teygði sig eftir leir-
krúsinni góðu, sem lá á hlið í grasinu, og bar að vörum, en fékk lítið
annað en beiskar dreggjar. Hann vék þessum bikar frá sér og horfði
örvæntingarfullum augum á félaga sína. ,Ætlar enginn ykkar að vaka
með mér?“ tautaði hann, en réð ekki við geispann sem fylgdi. Honum
fannst sem skýhnoðri eða þokubólstur hefði tekið sér bólfestu í höfði
sínu. Hann lagðist með lófann — þann ósærða — undir höfuðið og
augnlokin sigu. Síðan sofnaði hann.
Lengst af var það langur blakkur svefn, þungur og draumlaus, líkt
og títt er um hina drukknu. Einhvern tíma seint tók svartnætti svefns-
ins á sig móðukennda gula mynd og síðan tóku einstakir þættir
myndarinnar að mótast. Þá birtist honum undurfurðulegur draumur.
TMM 1995:4

60