Tímarit Máls og menningar - 01.12.1995, Qupperneq 63

Líkt og á flugi horfði hann yfir gróðurvana og eyðilegt landslag: Upp
úr gulleitri og birtu baðaðri mörkinni reis hæð með hellisskútum í
hlíð sinni, svo hún minnti örlítið á hauskúpu, ekki ólíkt þeim hól, sem
var hér rétt utan við Híerósalem og hét Golgotha, Hausaskeljahæð.
Hann sveif inn yfir háhæðina, þar sem einmana vindsveipar þyrluðu
upp gulum sandslæðum, og kom auga á svarta díla. Er nær dró sá
hann, að þessar þústir voru menn og konur, fámennur hópur
óbreyttra borgara og einstaka rómverskur hermaður meðal þeirra.
Fólkið stóð við þrjá T-laga krossa, af því tagi sem Rómverjarnir
notuðu til að krossfesta sakamenn, morðingja og burthlaupna þræla.
Á hverjum krossi hékk maður, sólbakaður og næstum nakinn, nema
hvað klæðisdula huldi lendar hans. Af einhverjum ástæðum beindist
athygli hans að krossinum fyrir miðju, þó að syrgjendur væru þar
fæstir. Hann sá eingöngu baksvip þeirra, en skynjaði sorg þeirra,
örvæntingu og grát. Síðan sveif hann yfir þetta fólk og hafði nú skýra
mynd af manninum á krossinum fyrir framan sig. Líkaminn var
siginn undan þunganum; gegnum úlnliðina og fæturna höfðu verið
reknir stórir járnfleinar, og úlnliðirnir voru jafnframt bundnir við
þvertréð. Hálfstorknir blóðflekkir höfðu myndast við naglasárin, og
víðar á líkamanum voru einhver sár og rispur, en blóðið virtist nánast
hætt að streyma. Þar sem það seytlaði enn, rann það saman við svita
á gljáandi hörundinu og tók á sig bleikan lit. Höfuð mannsins seig
niður á bringu, svo að hann sá ekki andlitið. Maðurinn á krossinum
hafði hár eins og Jóhannes, sítt og brúngullið, og það gljáði sérstaklega
á það í sólinni. Líkaminn var nánast hreyfingarlaus; einu sinni eða
tvisvar veltist höfuðið til á bringunni, frá einni hlið til annarrar.
Þá lyfti maðurinn á krossinum óvænt en veikburða höfði sínu og
reyndi að horfa fram — eða jafnvel til himins — með hálfluktum
deyjandi augum. Hann færði sig nær af forvitni til að virða fyrir sér
andlitið, og sá þá sýn, sem fyllti hann geigvænlegum ótta. Þrátt fyrir
að andlitið væri skeggjað, varirnar líflitlar og sólsprungnar, kinnarnar
þaktar flugum og augun brostin, sá hann að þetta var hann sjálfur,
með hár Jóhannesar og skegg Matteusar. Hann gaf frá sér óp, og um
leið féll höfuð mannsins snöggt niður í bringuna, líflaust. Allt varð
svart líkt og sólin hefði snögglega verið myrkvuð.
Hann vaknaði frá martröðinni með andfælum og fann hvernig
svitinn hafði límt kyrtilinn við líkamann. Hægur og svalandi vestan-
TMM 1995:4
61