Úrval - 01.12.1944, Blaðsíða 25

BÖKAGERÐ
23
breytingu, rætur sínar að rekja
til Fönikíumanna. Við vitum
ekki með neinni vissu, hvenær
þeir fundu upp stafrófið. Það
hlýtur að hafa verið að
minnsta kosti þúsund árum
fyrir Krists burð. Um þær
mundir var sefpappírinn kom-
inn í almenna notkun; áferð
hans var svo góð, að það var
auðvelt að rita fallega hand-
skrift á hann. Fönikíar, sem
voru dugandikaupmenn,keyptu
sefpappír af Egyptum og seldu
hann Grikkjum og öðrum þjóð-
um, og stafrófið fylgdi í kaup-
bæti.
Hverjum deg-i naegir sín þjáning.
Einn af vinum Will Rogers spurði hann eitt sinn: „Ef þú viss-
ir, að pú ættir aðeins tvo daga ólifað, hvernig mundir þú þá
eyða þeim?“
„Öðrum í einu!“ sagði hinn lífsglaði kúreki hlæjandi.
— The Christian Science Monitor.
Gamla konan og borgarlífið.
Gamla konan var í heimsókn hjá sonardóttur sinni í borginni,
þegar hún veiktist skyndilega svo illa, að sækja varð lækni. Unga
konan var hrædd um, að þetta væri heiftug botnlangabólga, og
þegar læknirinn kom, sagði hún honum frá gnni sínum, bað
hann um að skoða gömlu konuna, en varast jafnframt a.ð gera
hana hrædda að óþörfu.
Skoðunin stóð yfir í hálf tíma, og þegar læknirinn kom út
frá gömlu konunni, sagði hann, að allt væri í lagi, hún þyrfti
aðeins að hvíla sig í tvo daga. Ungu konunni létti mikið, og
þegar hún kom inn til ömmu sinnar, spurði hún hana, hvernig
henni hefði litizt á lækninn.
„Læknirinn ?“ spurði gamla konan og sauð niðri í henni hlát-
urinn. „®g hélt þetta hefði verið presturinn þinn •— og ég var
einmitt að hugsa um, hvað þessir borgarprestar væru ófeimnir!"
— Lillian Oakley í „Magazine Digest."