Úrval - 01.12.1944, Blaðsíða 57

SKYNLAUSAR SKEPNUR
55
alveg ótrúlegri heimsku. Tamda,
hvíta rottu, sem var að byggja
sér hreiður, þraut efni. Meðan
hún var að leita alveg hamslaus
að einhverju til þess að full-
nægja með hreiðurbyggingar-
fýsn sinni datt hún um rófuna
á sér. Hún greip hana undir
eins og bar hana í hreiðrið.
Seinna uppgötvaði hún rófuna
aftur og bar hana þá í hreiðrið
og þannig bar hún hana aftur
og aftur ótal sinnum.
En kvenrottunni er öðru vísi
farið en fósturmóður gauksins,
hún er vön að ná í alla unga,
sem detta út úr hreiðrinu. Það
er gaman að athuga hina aug-
ljósu ástæðu fyrir þessari mis-
munandi hegðun. Fuglsungi
dettur yfirleitt aldrei út úr
hreiðrinu og þess vegna hefir
ekki þroskast hjá fuglum nein
eðlishvöt til þess að fást við
slíkt; athygli þeirra er einskorð-
uð við ungann í hreiðrinu. —
Það er vafasamt að fugl þekki
aftur nýfleyga unga, ef þeir eru
annars staðar en í hreiðrinu. En
aðstaða rottunnar er öðru vísi.
Ungar þeirra finnast langtum
oftar á víð og dreif fyrir utan
hreiðrið, og er það að nokkru
leyti vegna þess, að þeir eru
vanir að hanga á spenum móð-
urinnar og dragast þannig út
úr hreiðrinu. Þess vegna hefir
þroskast hjá rottum sú eðlis-
hvöt, að koma frávillingum aft-
ur í hreiðrið. En auðséð er, að
þetta verk er ekki framkvæmt
af skynsemi, því að ef fimmtíu
rottuungar (eða jafnvel kett-
lingar) eru settir utan við
hreiðrið, eru þeir allir dregnir
inn, meðan rúm leyfir.
En engin saga um sljóleika
dýra væri fullsögð, ef ekki væri
minnst á sauðkindurnar. Smali
nokkur rak eitt sinn um f jögur
hundruð fjár í gegnum hlið.
Drengur einn sat á vegarbrún-
inni og setti fótinn fyrir for-
ustukindina og hún stökk greið-
lega yfir hann. Næsta kind fór
eins að og nokkrar á eftir henni.
Svo fékk smalinn drenginn tii
að taka fótinn frá. En það var
um seinan. Næsta kind stökk
einnig, þegar hún kom að sama
stað, og þannig stukku þær
hver á fætur annari. En allt í
einu, kom eitthvert babb í
bátinn. Ein kindin varð ringl-
uð og stökk nokkrum sinnuro
í staðinn fyrir einu sinni. Þessi
vitleysa breiddist út og innan
skamms var á veginum heil
halarófa, um hálfa mílu á lengd,
af stökkvandi kindum. Kindur