Úrval - 01.12.1944, Blaðsíða 40

38
tíRVAL
krónprinsinn afhenti von Döb-
eln, hershöfðingja, stóðu eink-
unarorð hans: heiður, tryggð,
skylda, ég veit, að sama hefir
staðið á ykkar sverði, og að
það er flekklaust og fagurt.
Einnig ég hefi reynt að halda
skjaldarmerki mínu óflekkuðu
með þessum einkunnarorðum—
þess vegna verð ég að vera kyrr,
Eduard — ég var bundinn af
skyldu minni gagnvart þeim
mönnum, sem voru í sömu sök
seldir. Með dauðadóminum í
gær var þessari skyldu loks létt
af herðum mér. Ég gat verið
kyrr með þeim mun meiri ró,
sem mér varð á þeirri stundu
Ijóst, að Gestapo gat ekki feng-
ið mig til að Ijósta neinu upp
með því að beita hinum sér-
stöku aðferðum sínum. En þökk
fyrir tryggð ykkar — og fyrir-
gefið mér!
Ég finn ekki neina hvöt hjá
mér til þess að biðja fyrirgefn-
ingar á því, að ég hefi leitt
ykkur inn í þetta starf, og átt
þannig sök á því, að þið sitjið
hér. Aftur á móti finn ég löng-
un hjá mér til að þakka ykkur
fyrir það, sem þið hafið verið
mér. Það er þannig um okkur,
eins og alltaf er um vini, að við
höfum orðið hluti hver af öðr-
um. Hiuti af mér mun lifa áfram
í ykkur, — og hluti af ykkur
mun deyja með mér.
Ef þeir skjóta mig, þá verðið
þið, þegar þið losnið, að segja
ástvinum mínum og vinum, að
svo varð að vera. Hjálpið eink-
um ástvinunum heima.
Svo kveð ég ykkur þá, dönsku
drengir. Undir Dannebrog —
friðartákni krossins og eldlíni
blóðsins — höfum við lifað. Svo
verður þá þrenningin: trú, von
og kærleikur — en af henni er
kærleikurinn mestur.
Ég hefi elskað og lifað —
elskað hið verðandi, gróandi,
stríðandi líf — elskað mennina
og fundið í þeim guðs mynd. Ég
hefi lifað og ég vil deyja í trúnni
á hann, sem sagði: ,,Eldi er ég
kominn til að kasta á jörðina".
Einhvern morguninn kveða
við skot. Grasið grætur dögg.
Chr. Hansen er ekki lengur í
tölu lifenda. Ekkert leiði verður
reist, enginn steinn, enginn
kross. En sólin kemur upp,
þerrar daggarperlurnar og opn-
ar blómakrónurnar með kossi
sínum. Og lævirkinn syngur
frjáls söng sinn yfir hinum gráa
haug feðranna, og það sem hann
elskar lifir áfram í lifandi, starf-
andi mannshjartanu — og hátt