Úrval - 01.12.1944, Blaðsíða 66

64
ÚRVAL
og skugga eykur litbrigði og
líf, getur fjallkrýnt landslagið
tekið á sig mynd feiknlegrar
byggingalistar, fimbulfoldar
frá æskuárum jarðarinnar,
þegar frumstæð náttúruöflin
börðust um yfirráðin. En ekki
tjáir að drolla hér. Það er ekki
ætlun okkar að reyna að túlka
meistaraverk sköpunarinnar,
heldur eingöngu að lýsa ánægju
skíðanna okkar yfir umhverf-
inu.
Með stöfunum ýtum við úr
vör, og svo rennum við af stað,
fyrst eins og örlítið hikandi,
hvernig mun okkur farnast á
hinum ókunnu slóðum, en brátt
eykst hraðinn, eykst meir og
meir, snævi þyrlandi, þjótandi,
óhemjandi hraði. Það er eins og
skíðin fyllist hamslausri hrifn-
ing, eins og allt hið innibirgða
fjör þeirra fái nú útrás. Þau
hoppa og skoppa yfir skarir og
skafla, þau líða yfir bylgjurn-
ar eins og bátur í hagstæðum
byr. Snærinn rýkur um riðandi
fæturna, en kunni menn fótum
sínum forráð þá farnast vel.
Athyglin skerpist, sjálftraustið
vpx við hverja yfirstigna þraut.
Eftir örfáar mínútur erum við
komnír niður í skóglendið á
bugðótta braut, sem hnígur og
stígur í breiðum bylgjum, sem
þó elta ekki hver aðra í reglu-
bundnum röðum, en eru þvert
á móti eins óreglulegar og
frekast má, aðskiídar af lægð-
um, stundum breiðum, stundum
svo mjóum, að við svo að segja
köstumst af einum bárufald-
inum á annan, og höldum þó
fullum hraða. Skíðin sveiflast
og svigna á þessari öldóttu
krókaleið, tré og runnar þjóta
fram hjá. Alltaf batnar færið,
skíðin verða sífellt ólmari og
viltari, nú er um að gera að
spjara sig, fylgjast með hrað-
anum og gæta þess að falla ekki
í sveiflunum. En ef við höfum
fullt vald á hreifingum okkar,
þá gætum við þess að hemla
ekki eða draga úr ferðinni, því
þá er ánægjan úti.
Síðasta brekkan er ef til vilí
erfiðust, en þá þraut verðum
við einnig að sigra. Allir vöðv-
ar hnyklast, og í svifhraðri
snarvindu þeytumst við út úr
skóginum, niður á engið þar
sem nóg er rýmið fram að
ánni.
Ferðin er á enda. Enn nötra
skíðin af óþoli og ákafa. Vel
má vera, að þau hafi fengið
einhverjar smáskeinur. En þau
hafa staðizt raunina. Þau hafa