Andvari - 01.01.1974, Side 7

ANDVARI
BJARNI BENEDIKTSSON
5
og mikinn ytri persónuleika. Þau voru gráleit og grágræn stundum og í
þeim mikil dýpt. Málrómurinn var sérkennilegur, og var svo um þá frændur
fleiri, en faðir hans var raddmikill með sérstæðan hreim. Bjarni hafði hins
vegar svokallað tunguhaft, og mun það nokkru hafa valdið urn rnálfar
hans. Tunguliaftið gerði honum örðugra að tala erlendar tungur, öðruvísi
þá en með sínum sérstaka blæ. Bjarni var hins vegar vel kunnandi á erlend
mál og orðaforði hans mikill.
Islenzkan var honum sem föður hans fegurst rnála, enda vandaði
hann málfar sitt öðrum fremur alla tíð til mikils sóma.
Sjálfsagt verða menn ekki á eitt sáttir um ýrnsa eðliskosti eða ein-
kenni Bjarna Benediktssonar. Þau koma mönnum misjafnlega fyrir sjónir.
Sumum fannst hann á stundum hrjúfur og stirður, óvæginn og harður,
en hjartað var þó hlýtt, sem undir sló. Hitt er rétt, að hann flíkaði ekki
tilfinningum sínum og var kannski allt að þvi feiminn að láta þær í Ijós.
Ræðumaður var Bjarni Benediktsson með afbrigðum og raunar sér-
stæður. Hann gat verið geysinrælskur, en talaði þó ekki að jafnaði hratt.
Einkenni ræðumennskunnar var þunginn og afburða röksemdafærsla auk
stálminnis, enda var hann hinn mesti fræðasjór og með árunum reynslu-
ríkur stjórnmálamaður, svo að af bar.
Það var sérkenni Bjarna Benediktssonar á Alþingi, þegar hann lenti
þar í hörðum rökræðum og rimmum, að hann skrifaði aldrei minnis-
atriði hjá sér, svo sem nú er altítt og venja meðal þingmanna, reyndar
bæði hér sem annars staðar. Hann sat þá jafnan íbygginn og horfði í
gaupnir sér. Síðan svaraði hann mörgum ræðum lið fyrir lið, rétt eins
og allt væri fest á blað, fullyrðingar andstæðinganna og mishermi. Það var
ekki heiglum hent að lenda í orðakasti við Bjarna. Hann var að eðlisfari
fylginn sér og ekki á því að láta hlut sinn, ekki sízt þegar mest á reyndi.
Bjarni var léttur í skapi og ræðinn á vinafundum og glaður með
glöðum, en hófstilltur í hvívetna. Gönguferðir voru yndi hans og veittu
honum mikinn unað og hressingu. Ef til vill naut hann þess bezt að ganga
unr Þingvelli og þá ekki sízt hið fagra og heillandi nágrenni Konungshússins.
En hann lét ekki heldur deigan síga, þegar lengra skyldi halda. Leggja-
brjótur gat orðið vegferðin, en sú er kannski sums staðar ekki hvað greið-
færust gönguleið.
Bjarni naut sín í ríki íslenzkrar náttúru. Þótt hann væri að vísu ekki