Andvari - 01.01.1974, Síða 96

94
ARNÓR SIGURJÓNSSON
ANDVARI
Ég vissi ekki til hlítar, hvort mér var gaman eða alvara í huga, þegar ég skildi
þetta.
Svo mátti um Snorra segja, svo að notað sé um hann nýtízkulegt orð, að
hann var e. t. v. mesti „skemmtikraftur" sveitar sinnar. Um hann voru fleiri
sögur sagðar en líklega nokkurn annan mann í sveitinni, og þær þóttu undan-
tekningarlaust skemmtilegar. Hkki var þetta vegna þess, að hann gerði nokkuð
til þessa, heldur vegna þess að honum var eiginlegt að vera einkennilegur í
tilsvörum, hann hafði að surnu leyti setzt að í tíma, sem var liðinn, og svo
varð þetta að lenzku að segja sögur af honum. Hann sakaði ekki heldur, þó
að þessar sögur væru af honum sagðar, á hann var litið sem vitran mann, þó að
ýmislegt þætti skrýtið, sem eftir honum var hermt. Ollum kom saman um, að
hann væri maður góðgjarn og sanngjarn í dómum um menn og mál, þess vegna
var hann vinsæll og naut virðingar manna. Sumar sögurnar, sem sagðar voru
um hann, voru „prófessorasögur“, flökkusögur um menn, sem verður á í verk-
um, af því að þeir eru utanveltu við virkileikann. Þær sögur kunnu sveitungar
hans sumir bæði að staðsetja heima í sveitinni og setja á þær persónuleg ein-
kenni Snorra, svo að því var trúað, að þær væru raunverulega um ha'nn. Þannig
var um sögu, að liann hefði misst hest ofan um brautarræsi í miklum
hliðhalla upp frá Stórulaugum í Reykjadal, og staðið þar yfir hestinum ráða-
laus, þar til þangað har að mann, sem leiddi hestinn út úr ræsinu undan
hrekkunni. Þá sagði Snorri í yfirlætisleysi sínu: „Þakka þér kærlega fyrir.
Þetta hefði mér aldrei dottið í hug.“ Önnur saga lýsir Snorra miklu betur,
hvort sem hún er sönn eða ekki. Þórhallur Bjarnarson biskup kom til að líta á
kirkjuna á Þverá einn síns liðs. Honum þótti kirkjubóndinn skemmtilegur, og
kirkjubónda þótti biskupinn viðræðugóður, og áttu þeir langar viðræður yfir
borðum í Þverárbaðstofu eftir að ldrkjuskoðuninni var lokið. Síðan sýndi Snorri
gesti sínum þá kurteisi að fylgja honum uppfyrir túnhliðið. Þeirri göngu lauk
fyrst við túnhliðið í Reykjahlíð (aðrir segja á Skútustöðum), og teyrndi biskup
hest sinn alla lciðina. Þegar að því túnhliði kom, rétti Snorri fram hönd sína
til kveðju og rnælti: „Nú þykist ég hafa rekið hafurinn úr vellinum."
Ég reyndi ekki svo mjög til að skilja þennan einkennilega mann, meðan ég
var nágranni hans, kynslóðinni yngri maður. Mér fannst hann bara einkenni-
legur og skemmtilegur garnall maður, sem ég har góðan hug til og fannst bera
góðan hug til mín. Síðar sagði Jónas sonur hans mér frá því, að hann hefði
i’engið gallsteina á ofanverðum miðjurn aldri, og hafði það sett svip bæði á
útlit hans og eins og stöðvað hann á ýmsan hátt andlega skoðað, og þó hefði
hann engu tapað, sem hann átti áður, nema starfsorku til líkamlegra starfa.