Andvari - 01.01.1974, Side 162

160
UJÖRN 11ALLDÓRSSON
ANDVARl
lyrri og síðari óveðrum aldanna. Eins og örnin liögrar yiir ungum sínum, þannig
hefur hann alla tíma breitt út vængi ahnættis síns og trúfesti sinnar yfir fjöll
vor og dali, svo fullt efni er til þess að segja við land vort eftir þau 1000 ár,
sem byggð þess hefur staðið: í hve margri neyð hefur eigi hinn náðugi Guð
breitt ylir þig vængi sína!
Gefið því Guði dýrðina með auðmjúku þakklæti fyrir hina trúföstu handleiðslu
hans á undanfarinni tíð, en þá og einnig með öruggu trausti til stjórnar hans
framvegis. Idve óbifanlegt er eigi það traust, sem talar til vor úr bæn Mósis og
lýsir sér þegar svo hjartanlega í hinum fyrstu orðum: Drottinn, þú varst vort
athvarf frá kyni til kyns. Áður en fjöllin fæddust og þú til bjóst jörðina og
heiminn, já, lrá eilífð til eilífðar ertu Guð. - Þegar Móses flutti svanasöng-
inn fyrir þingheimi Israelíta, horfði hann með alvarlegum augum fram á
alvarlega tíð fyrir sig og þjóð sína. En hann kastaði þó eigi í burt sínum
örugga móði, heldur hughreysti hann sig og sína á þessa leið: Verið hraustir og
fullhugaðir; verið ekki smeykir eða hræddir, því Drottinn þinn Guð mun
sjálfur vera með þér, hann mun ekki sleppa af þér sinni hendi eður yfirgefa þig.
Og hvað var það, sem lagði honum í hrjóst þessa miklu djörfung? Það var sú
sannfæring: Drottinn er hellubjarg; trúfesti hans er óbrigðul, og máttur hans
getur aldrei þrotið; hans verk eru fullkomin, hann er réttlátur á öllum sínum
vegum og heilagur í öllu sínu ráði; það, sem hann gjörir, er rétt, og öll stjórn hans
fer svo fram, að hver, sem gefur henni nokkurn gaum, hlýtur að síðustu að
viðurkenna: Drottinn gjörði allt vel.
Gefið því Guði vorum dýrðina með öruggu trausti! Þau áminningarorð
skulum vér leggja oss á hjarta, ættniðjar Islands. Vér skulum heyra þá raust,
sem talar til vor og segir: Heiðrið yður sjálfa og heiðrið Guð vorn með góðu
trausti. Að sleppa traustinu, að gefa upp vonina, þar sem eitthvað er erfitt
viðfangs eða ískyggilegt fyrir augum, það er hvorki vottur um sanna ást á ætt-
jörðu manns né um sannan kristindóm. Það er ekki ræktarlegt við ættjörðina,
því það lýsir því, að maður hefur illt álit á þjóð sinni og hefur skilizt við hana
með ódrengskap í hjarta sínu. Það er ekki kristilegt, því það sýnir það, að maður
þekkir eigi þann, sem hinn trúaði snýr sér til, segjandi: Drottinn, mitt vígi,
mitt hellubjarg, minn Guð, sá er ég vona á. Að grafa rætur undan traustinu,
að sá vantrausti á meðal yfirboðinna og undirgefinna, á meðal Drottins í
himninum og fólks hans á jörðunni, að lesta og meiða hjá bræðrum sínum
hinar síðustu stoðir, hina heilögu trú, hið hreina traust og liina glaðværu von, það
eru réttnefnd þjóðsvik, en þótt þeir, er slíkt hafast að vitanlegar eður óvitanlegar,