Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Side 54

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Dunkler Hund im dunkeln Grabe,
Du verfaulst mit meinem Fluche.
En stundum ber líka fríðari gesti
að garði, ástmeyjarnar ganga létt-
stígar inn og setjast á stokkinn.
Einnig eru þar sumar, sem hann hafði
ekki litið við, og hann svíður í
hjartað, er hann liggur hér lamur og
bjargarlaus og minnist blómanna,
sem hann hafði ekki nennt að tína:
Besonders eine feuergelbe
Viole brennt mir stets im Ifirn.
Wie reut es mich dass ich dieselbe
Nicht einst genoss, die tolle Dirn!
Meðan andinn lifir í þessum
harmkvælamanni kennir hann jafnan
ástarinnar. Þegar hann er að slitna í
sundur af kvölum og þjáningin fer
eldi um taugar hans og hann hefur
ekki í annað hús að flýja en biðja
guð feðra sinna miskunnar, þá bið-
ur hann samt að fá að lifa:
O Gott! wie hasslich bitter ist das Sterben!
O Gott! wie siiss und traulich lasst sich
leben
In diesem traulich siissen Erdenneste.
í átta ár hafði guð ekki bænheyrt
hann, neitað honum um líf og hinn
milda dauða. Þessi spottari, sem
hafði hæðzt bæði að guði og mönn-
um, skyldi verða taminn til hlýðni.
En hvernig sem farið var með hið
sjúka skáld, þá var ekki hægt að
beygja hann algerlega niður í duftið,
þegar hann veinaði hæst af kvölum,
brá hann enn fyrir sig vopni æsk-
unnar: Das schöne, gelle Lachen!
En loks sá drottinn aumur á hon-
um, og það má segja það honum til
hróss, að honum fórst vel við þetta
brotabarn sitt: hann sendi Heine ást-
ina.
Nokkrum mánuðum fyrir dauða
skáldsins kom ung ókunnug stúlka
að sjúkrabeði hans. Hún hét Else
Krinitz, ævintýramanneskja í aðra
röndina, en kunni kvæði Heines ut-
anbókar og notaði nú tækifærið til
að heimsækja hið fræga, sjúka skáld.
Hann leit á hana hálfblindu auga og
á sömu stundu var hjarta hans al-
elda. Þessi gamli kranki maður virt-
ist vera gæddur eilífri æsku. Bréfin
frá honum til „La Mouche“, eins og
hann kallaði hana, eru haldin óróa,
friðleysi og ástríðum ungs manns,
sem elskar í fyrsta sinn. Síðustu
kvæðin, sem hann orti á ævinni, eru
öll ort til hennar, örvæntingaróp hel-
sjúks manns, sem getur ekki notið
annarrar ástar en þeirrar, sem sögð
er í orðum: Worte! Worte! Keine
Thaten!
Fyrstu kvæði Heines hétu Draum-
inyndir. Tveim vikum áður en hann
dó orti hann síðustu ást sinni draum-
ljóð, fegursta ástarkvæði allra ljóða
hans, tært, stórbrotið, en endirinn í
þeim stíl, er hinn gamli syndari var
vanastur.
148