Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Qupperneq 126

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
eyja, skipstranda suður í hitabelti,
villimanna og villidýra, sjóræningja
með silfurbúnar skammbyssur, kistur
fullar af gulli og silfri og gimsteinum,
skjaldbökur og fótspor í sandi —
Andrés skyggndist um eftir óarga dýr-
um og höggormum. Þegar hann leit
við, tók hann eftir því að Óli var líka
að skyggnast um í laumi eftir högg-
ormum og óarga dýrum.
Andrés tók snöggt viðbragð og var
nærri búinn að sleppa taki á grein-
inni, sem hann hélt sér í. Eitthvað
kom í hendingskasti skáhalt ofan úr
loftinu beint framan í hann. Svo datt
það niður í fang honum. Þetta var
hunangsfluga, sem hafði villzt inn í
trjákrónuna, orðið svimagjamt og
ruglazt alveg í ríminu. Hún lá bara á
bakið og spriklaði öllum öngum.
Kannski þoldi hún ekki loftið þarna
inni, þennan beiska möndluþef.
Kannski var þessi þefur eitur í bein-
um hunangsflugna.
Þeir virtu hana fyrir sér allir í senn.
Hunangsflugan teygði úr sér, hnipr-
aði sig saman, teygði úr sér á nýjan
leik. Það var eins og hún næði ekki
andanum. Svona var það líka, þegar
fluga hafði verið lengi innan veggja,
því höfðu sumir þeirra veitt athygli.
Það varð að bjarga flugunni. Að
láta hana detta niður þorðu þeir ekki,
þá myndi hún bara dratta grein af
grein og merjast til dauðs. Þeir máttu
til að klifra með hana upp á við, út
undir bert loft og sjá, hvemig þá færi.
Gunnar tók það að sér. Hann lagði
hana á laufblað, hélt á því í annari
hendi af mikilli varkárni og tók að
feta sig upp á við. Allir hinir fylgdu
eftir og höfðu ekki augun af laufblað-
inu. Gunnar tók stefnu á útsýnisgrein-
ina, efstu stórgrein heggsins, hún lá
sniðhallt upp gegnum laufþakið, út
undir bert loft, sjálf næstum lauflaus.
Þeir félagar námu staðar neðst á þess-
ari grein, Gunnar einn fikraði sig
lengra upp eftir henni. Það var því
líkast sem þeir sætu og horfðu á ská
út um þakglugga og Gunnar fikraði
sig eftir svörtum bjálka út um glugg-
ann. Þeir eygðu nú blátt loftið og
hvítan skýhnoðra, og Gunnar fikraði
sig lengra og lengra, lítill og léttur,
eftir greininni, sem sveigðist og rólaði
fram og aftur.
— Hún er að byrja að hreyfa sig.
Gunnar leit um öxl og kallaði þetta
niður til hinna. Hann hafði varla lok-
ið setningunni, er svartur flekkur hóf
sig upp af blaðinu, sem hann hélt á í
hendinni, sveif í skálínu út í loftið og
hvarf.
— Nú flaug hún! Gunnar benti á
eftir henni í æsingu.
Allir tóku andann á lofti — þeir
voru líka æstir og upp með sér. Svo
litu þeir hver á annan og það var ekki
laust við að þeir færu hjá sér.
Kannski var þetta uppistand út af
einni flugu dálítið barnalegt.
— Hún byrjaði á því að lyfta upp
afturendanum, sagði Gunnar. — Svo
220