Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Qupperneq 128

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
hafði hann aldrei þurft að sýna í
verki.
Hann var öðruvísi en annað fólk.
Dimmleitur, krangalegur og horaður,
brúnn á hörund og svartur á hár.
Sagt var, að faðir hans væri af tatara-
k)mi. Aðrir sögðu hann vera af
sænsku slekti. Utansveitarmaður var
hann að minnsta kosti — hafði komið
ráfandi einhvern tíma fyrir löngu og
tekið sér bólfestu í norðurbyggðinni,
hafði flækzt burtu á ný, en horfið
þangað aftur. Hann var eins konar
handiðnarmaður og kunni eiginlega
hvað sem var — gera við kaffikatla,
smíða ljái og skeifur og hvers konar
lása, lappa upp á veggklukkur og vasa-
úr, nær sagt hvað sem heiti hafði.
Meira að segja læknirinn notaði hann
til að gera við sín fínustu verkfæri.
Og fyrir utan allt þetta var hann skó-
smiður og skraddari, dýralæknir og
framdi jafnvel læknisaðgerðir á
mönnum, ef í nauðirnar rak. Hann
gekk með spákvist og fann vatnsæðar
í jörðu, og hann gat stundum séð
týnda hluti. Hann var bláfátækur.
Druslurnar héngu utan á honum og
kerlingunni, og svipaður var útgang-
urinn á Albert.
Faðirinn talaði einhverja framandi
tungu, hvaðan sem hún var nú upp
runnin — sænska var það víst ekki.
Albert talaði líka öðruvísi en fólkið í
sveitinni. Hann hafði víst oftsinnis
verið með föður sínum á flakki
hans.
Hann var öðruvísi en annað fólk,
enda sonur utansveitarflækings.
Albert leiddist. Hann sparkaði
steini út í vatnið, hann sló blóm til
jarðar með greinarvendi, hann geisp-
aði illskulega, hann starði til austurs
og starði til vesturs, en hvergi eygði
hann neitt til að finna upp á annað en
bláberan barnaskap. Þeir Gunnar og
Óli tæptu á nokkrum tillögum í allri
auðmýkt, en að þeim gerði hann ekki
annað en blása.
Þeir voru þöglir og héldu sig í
hnapp, lítið eitt á eftir honum. Þegar
Albert leiddist, þá var hann hættuleg-
ur.
Allt í einu var eins og birti yfir hon-
um. Hann sneri sér að þeim:
— Við skulum róa út í Geithólma.
Svo höggvum við gat á bátinn. Og svo
verðum við að dúsa þar þangað til
fólk verður hrætt um okkur og fer að
slæða og leita dauðaleit.
Enginn sagði neitt fyrst í stað. Allir
litu á Óla. Þetta kom vitanlega mest
við hann, þar sem hann hafði bátinn
að láni.
Það var ekki laust við að Óla
svelgdist á. Svo sagði hann:
— Ég varð að lofa að koma með
bátinn aftur fyrir kvöldið.
Albert leit á hann og kipraði saman
augun:
— Haltu þér saman, kunningi.
Annars er ég vís til að taka þig og
gelda!
222