Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Qupperneq 139

GRÁR LEIKUR
Óli fór að ganga frá bátnum af
mikilli hægð og semingi — tók úr
honum árarnar og bar þær á sinn
geymslustað, losaði ræðin og tók þau
með sér. Hann gaufaði. Hann leit
ekki á Andrés eitt einasta skipti.
Að lokum var hann þó búinn. Og
nú áttu leiðir þeirra að skiljast að
réttu lagi. Andrés varð þó ekkert
hissa, þegar Óli tók sömu stefnu og
hann — upp eftir hagateignum. Þeir
löbbuðu upp teiginn samsíða, án þess
að mæla orð.
Andrés hugsaði með sér: Það var
hann, sem átti upptökin — hann
hefði getað látið ógert að koma og
blístra.
Þeir voru komnir hér um bil miðja
vega, þar sem leiðin lá um dæld eina
litla, en þaðan sást hvorki niður að
vatninu né heim til húsanna á bæ
Andrésar. Þarna nam Óli staðar og
lagði kyrfilega frá sér ræðin úr bátn-
um öðrum megin stígsins.
Andrés stóð og beið þangað til
ÓIi hafði báðar hendur lausar.
Og svo ruku þeir saman.
Þeir höfðu ekki neina teljandi æf-
ingu í áflogum, hvorugur þeirra.
Hvernig sem á því stóð, þá höfðu
þeir ekki iðkað áflog sín í milli til
neinna muna. Þeir voru fremur fá-
kunnandi í því, hvernig átti að forð-
ast högg eða bera þau af sér, og það
leið ekki á löngu að báðum tæki að
blæða nasir. Ekkert var þeim fjær en
að láta slíka smámuni stöðva bar-
dagann. Þeir létu ekkert til sín heyra,
þeir horfðust bara í augu og börðust
allt hvað af tók. Þeir féllu til jarðar
á víxl og kútveltust, en ruku saman
á nýjan leik. Fötin rifnuðu utan af
þeim, og blóðið dreif um þá. Um eitt
bil voru báðir orðnir svo móðir, að
þeir hnigu niður og stóðu á öndinni.
Svo spruttu þeir upp, báðir í senn,
og tóku til þar sem frá var horfið.
Eitt högg Óla hitti Andrés í magann.
Andrési varð illt, hann herptist í
hnút og seldi upp. Óli beið á meðan.
En þegar Andrés rétti sig upp, sá
hann að Óli stóð og glotti. Og þrátt
fyrir kvalir og kröm, var það meira
en hann þoldi, hann lagði í andstæð-
inginn enn á ný.
Þeir kunnu lítt til slagsmála, þegar
þeir byrjuðu. Þegar þeir hættu,
höfðu þeir lært heilmikið. Og allan
tímann höfðu þeir þagað eins og
steinar. Þeir slitu leiknum vegna
þess, að þeir voru orðnir svo upp-
gefnir, að allur máttur var horfinn
úr höggum þeirra, þeir náðu ekki
lengur andanum, þeir gátu ekki leng-
ur staðið á fótunum, við hvert vind-
högg ultu þeir um sjálfa sig. Bardag-
anum lauk án allra friðmæla, þeir
fundu sjálfa sig sitjandi í lynginu,
sinn hvoru megin gangstígsins. Hefði
Andrés ekki vitað upp á hár, að það
var enginn annar en Óli, sem húkti
hinum megin stígsins, myndi hann
alls ekki hafa þekkt hann. Innan
stundar reis Óli á fætur, tók ræðin
233