Tímarit Máls og menningar - 01.12.1995, Qupperneq 67

keikur á ævikvöldi. Gæfa hans hafði snúist nóttina forðum, þegar
hann aðstoðaði Rómverjana og æðstuprestana við að koma höndum
á þennan æsingarmann. Sá hafði verið útsmoginn og gætt þess að
hafast ekkert að, sem stríddi gegn lögum Rómverja og lögmáli feðr-
anna, en þó hafði hann valdið svo mikilli ókyrrð meðal borgara
Híerósalem að nauðsyn var að stöðva hann. Ekki gat neinn sakast út
í Judah ben-Ishcariot, hann hafði einfaldlega unnið það þjóðþrifaverk
að koma óðum manni í hendur réttvísra. Hvílíkt dramb í einum
manni. Josua ben-Yoseph, smiður frá Nazareth, þykist hinn smurði!
Svo mikið var víst að aðrir fyrir hans dag og aðrir eftir hans dag höfðu
gert sama tilkall og allir voru þeir óðir og allir voru þeir falsspámenn.
Til allrar hamingju gleymdust slíkir menn fljótlega í sögunni.
En hann sjálfur, Judah ben-Ishcariot, hafði fengið ríkulega launað
fyrir aðstoðina. Rómverjar höfðu greitt honum ríflega fímmtíu gull-
denara og æðstu prestarnir höfðu sagt honum að hirða sjóðinn, sem
hann geymdi fyrir hina lærissveinana. En hann, Judah ben-Ishcariot,
var heiðvirður og rændi ekki félaga sína. Næstu daga leitaði hann
þeirra ákaft á strætum Híerósalem, og þó einkum á kránum, því að
þar höfðust þeir aðallega við. Hvarvetna sem hann heyrði hljómmikla
bassarödd leit hann við í þeirri von að sjá Pétur, hvar sem hann sá sítt
gullið hár áleit hann að Jóhannes væri á ferð. En þeir voru allir horfnir,
ellefu að tölu, hlaupnir í felur, engu líkara en að jörðin hefði gleypt
þá. Um síðir gat hann því ekki annað gert en að taka bannsettan
sjóðinn með sér, er hann fluttist til Alexandríu.
Já, lífið hafði leikið við hann og hann væri fyrir löngu búinn að
gleyma þessum atburðum fortíðarinnar, ef ekki hefðu verið bókroll-
urnar, sem hann komst í kynni við fyrir skömmu. Fyrir um tveimur
árum — sama ár og Dómitíanus tók við völdum — hafði hann heyrt
sögusagnir um að rit væru í umferð í Karþagóborg. Þessi rit voru á
grísku og fjölluðu um ævi Iesous Naggar, sem var grísk útlagning
arameíska nafnsins Josua. í forvitni sinni hafði hann gert út sendiboða
til Karþagó til að kaupa eftirrit og núna fyrir nokkrum mánuðum fékk
hann þessi rit í hendur. Er hann las þau setti að honum óstöðvandi
hlátur og hann varð oftsinnis að hætta lestrinum vegna magaverks. í
ritunum var öllu snúið við, Josua gerður að hetju og sagður hinn
smurði, Rómverjar leystir undan allri sekt (því hver þorði að sakfella
Rómverja nú á dögum?) og hann sjálfur, Judah ben-Ishcariot, gerður
TMM 1995:4
65