Tímarit Máls og menningar - 01.12.1995, Síða 71

„Þetta er helmingurinn af þér.“ svaraði Jehóva.
„Mikið er ég fallegur!“ hrópaði Adam upp yfir sig.
„Mikið er hún falleg.“ leiðrétti Jehóva. „Héðan í frá verður þú að
fmna Evu í hvert skipti sem þig langar að elskast. Þegar þig langar að
hlaupa, leyfir þú henni að vera eftir og hvílast.“
Svo dró hann sig háttvíslega í hlé.
Það verður nefnilega að vita hvernig alltsaman byrjaði til þess að skilja
framhaldið.
Eins og við vitum rak Jehóva Adam og Evu burt úr Paradís. Þannig
hófst löng ganga þeirra um eyðimörkina sem enn var grýtt og sendin
eins og í árdaga.
Eðlilega þýddi fallið úr Paradís ekki það sama fyrir Adam og Evu.
Adam kannaðist við sig á þessum slóðum. Hann var fæddur í þessari
eyðimörk. Af þessum sandi var hann mótaður. Þar að auki hafði
Jehóva losað hann við öll kvenleg einkenni og hann hreyfði sig lipur
sem antílópa, óþreytandi líkt og kameldýr með beinharða fætur.
En Eva! Aumingja móðir Eva! Hún sem var mótuð af rakri og frjórri
Paradísarmold og þótti ekkert betra en að móka ánægð í skugga
pálmatrjánna, hvað hún var sorgmædd! Ljós húð hennar brann í
miskunnarlausri sólinni, mjúkir fætur hennar fleiðruðust af eggja-
grjótinu, stynjandi dróst hún á eftir hinum léttfætta Adam.
Hún hugsaði án afláts um fæðingarstað sinn, Paradís, en gat ekki
einu sinni minnst á það við Adam, sem virtist alveg hafa gleymt
honum.
Þau eignuðust tvo syni.
Sá eldri, Kain, var lifandi eftirmynd móður sinnar: ljóshærður,
bústinn, rólegur og værukær.
Hvort sem hann vakti eða svaf hvíslaði Eva í sífellu fallegri sögu í
eyra honum. Og í þeirri sögu gréru blómum prýddir bingir af skóg-
arsóleyjum við rætur magnolíutrjánna, kólibrífuglar þyrptust um
brúska af gullregni, hópar öskugrárra trana svifu yfir efstu greinum
hins svarta sedrusviðar.
Segja má að Kain hafi drukkið söknuðinn eftir hinni jaðnesku
Paradís með móðurmjólkinni. Þessar minningar sem hvíslað var að
honum urðu efniviður skýjaborga í höfði barnsins sem þekkti ekkert
annað en skrælnaðar sléttur og líflausar, einsleitar sandöldur. Þar að
TMM 1995:4
69