Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1954, Síða 215

— 213 —
1954
mun hændara að föður þess en gagn-
vart móðurinni, og er hún hafði af-
skipti af því, mátti greinilega sjá ótta
i augum barnsins, svo sem oft má sjá
á dýrum, er þau verða hrædd. Voru
þá engin sérstök tilefni til hræðslu
barnsins, sem kærður sá til. En viS-
brigði barnsins lýstu sér aðallega meS
gráti og augnatilliti, og það forSaSist
nióður þess.
Einu sinni var barnið yfir sig hrætt.
Lýsir hann þvi á þann hátt, að barnið
hafi verið allt slegið svita og hafi það
ríghaldið svo um háls föður síns, að
ekki hafi verið hægt að losa tak þess
fyrr en eftir langa afslöppun. Segir
kærður, að greinilegt hafi verið, að
það hafi verið móðir barnsins, er
hræðsluna hafi vakið hjá barninu.
Faðir þess mun þá ekki hafa verið
heima, er barnið varð þá (sic) fyrst
gripið hræðslunni, og vissi hann ekki,
hvað valdið hefði, en er kærður gekk
á móður þess með það, hvað valdið
hefði óttanum, neitaði hún að svara,
en barnið sjálft var svo yfir sig hrætt,
að það gat ekki gefið kærðum neina
skýringu á því, hvað komið hefði
fyrir. Ekki spurði hann barnið að því
siðar, hvað komið hefði fyrir.
Kærður er nú að því spurður, hvort
uokkur einkenni hafi verið á barninu,
sem bentu til sjúkleika þess eða van-
líðanar, sem hefði átt að koma fram
við skoðun á þvi eingöngu. Svarar
hann því neitandi, að undantekinni
litils háttar beinkröm.
Kærður er nú ýtarlegar spurður um
atvik þau, er barnið var yfir sig hrætt
við móður þess. Segir hann, að hann
hafi verið af föður barnsins kallaður
heim til þess að V-götu í skyndivitjun
vegna hræðslu barnsins. Er kærður
kom heim að húsinu, var faðir barns-
ins á tröppunum, hann var á skyrt-
unni, að því er kærðan minnir, en
hélt á dóttur sinni, sem var á inni-
fötum, inniskóm, að þvi er kærðan nú
minnir, en hlýtt var i veðri og sól-
skin, en þetta var að sumarlagi. Dró
kærður þá ályktun, að barnið hefði
verið inni i íbúðinni áður, en þar var
móðir þess einsömul. Faðir barnsins
kvaðst ekkert hafa vitað um ástæðuna
til hræðslu barnsins, en móðir þess
neitaði að gefa kærðum nokkrar upp-
lýsingar þar um. Kærður dró þá á-
lyktun, að barnið væri þá hrætt við
móður þess af þvi og sakir þess, hve
fast það hélt sér i föður þess og
hræðsluviðbrigðum þess við móður-
ina, er hún reyndi að losa tök barns-
ins og fá það til að sleppa föður sín-
um. Þar á meðal kveðst kærður hafa
orðiÖ var við óttaeinkenni í augum
barnsins, er það leit móður sína,
einnig í þetta sinn.“
í málinu liggur fyrir læknisvottorð
..., dags. 17. október 1952, svohljóð-
andi:
„Hér með vottast, að ég undirritað-
ur hafði frú X., Rvik, til eftirlits á
meðgöngutima sínum, og eins eftir
fæðingu, og varð ekki var við annað
en mesta þrifnað og myndarskap. Þau
skipti, sem ég hef séð barn hennar,
hefur það verið hraustlegt og í alla
staði vel haldið.“
Læknisvottorð ..., dags. 23. októ-
ber 1952, er svohljóðandi:
„Ég undirritaöur hef í dag athugaö
Z....... f. ... júlí 1949. Er hún hraust-
leg og í góðum meðalholdum og fer
rólega og eðlilega að leikjum sínum.
Heimili frú X., móður hennar, virð-
ist i alla staði vel haldið.“
Jón Sigurðsson, borgarlæknir í
Reykjavik, hefur gefið svohljóðandi
læknisvottorð, dags. 24. október 1952:
„Það vottast hér með, að ég hef í
dag komið á heimili frú X. að V-götu,
og að umgengni og heimilisbragur all-
ur virtist þar í bezta lagi. Barn henn-
ar, Z„ 3 ára gömul, var vel útlitandi og
vel hirt, glöð og eðlileg i framkomu.“
..., sérfræðingur í barnasjúkdóm-
um í Reykjavík, hefur gefið svohljóð-
andi læknisvottorð, dags. 2. nóvember
1953:
„Z. dvaldi að barnaheimilinu . .. frá
20. nóvember 1952—24. mai 1953.
Fyrstu dagana var barnið áberandi
dauft og samlagaðist ekki börnunum,
en hún breyttist fljótlega, varð kát og
fjörug og undi sér hið bezta. Hún var
þæg og góð í umgengni, meinlaus við
hin börnin og lét alltaf undan. Svefn
var eðlilegur og matarlyst góð, en hún
átti til að verða æst, og kasta sér grát-
andi í gólfið, þegar hún átti að fara