Andvari - 01.01.1974, Síða 157

ANDVARI
RÆÐA VIÐ GUÐSÞJÓNUSTU í LAUFÁSKIRKJU 2. ÁGÚST 1874
155
12. Kenn oss svo að telja vora daga, að vér verðum forsjálir. 13. Snú þér
til vor, Drottinn! Hversu lengi aumkastu yfir þína þénara. 14. Metta oss fljótt
með þinni miskunn; svo munum vér fagna og gleðja oss alla daga vors lífs. 15.
Gleð oss nú eins marga daga og þú hefir oss beygt, eins mörg ár og vér höfum
séð ólukku. 16. Lát þína þjóna sjá þitt verk og þeirra börn þína dýrð. 17. Drottins,
vors Guðs, góðgirni veri yfir oss og staðfesti verk vorra handa, já, lát þér þóknast
að staðfesta verkin vorra handa.
Sá ræðutexti, er þér nú heyrðuð, mínir elskuðu vinir, hann er að vísu tek-
inn úr einum á meðal hinna mörgu sálma, sem kenndir eru við nafn skáld-
konungsins í ísrael. En orðin eru þó eigi í fyrstu frá honum sjálfum kornin; þau
voru þegar kunn löngu fyrir daga Davíðs, svo sem yfirskriftin vottar yfir hinum
90. sálmi hans, því hún segir, að þessi sálmur sé ,,bæn Mósis, þess guðsmanns“.
Enda sambjóða og orðin næsta vel anda og hugsunum Mósis. Vér lesum það síðla
í hinni 5. bók, sem eignuð er þessurn erindsreka Guðs og leiðtoga þjóðar hans,
að þá er hann var orðinn gamall maður og vissi það, að skammt mundi eftir
sinnar ævi, jafnvel þó eigi væri honurn enn tekin að glepjast sýn eða þverra mátt-
ur, þá kallaði hann fyrir sig alla öldunga og höfuðsmenn ísraels kynkvísla og
talaði við þá enn einu sinni með hjartnæmri og hátíðlegri ræðu. í þessari ræðu,
sem ritningin nefnir svanasöng Mósis, hafði hann margar ágætar fortölur fyrir
þjóð sinni, en aðalefnið var það, að hann vísaði henni með alvöru og krafti
til Guðs og leiddi henni það sem rækilegast fyrir sjónir, að frá honum einum
hefði henni að undanförnu komið hjálpin og frelsið, og frá honurn einum yrði
henni og hér eftir að koma hjálpin og frelsið. Að þessu lýtur það, sem hann
segir strax í öndvefðum söngnum: Gefið Guði vorum dýrðina! Hann er hellu-
bjarg, fullkomin hans verk og réttir hans vegir. - Elve líkur er eigi Móses
sjálfum sér, svo ræða hans kemur niður á einn stað með þessum orðum og þeim,
er hann byrjar með bænarsálminn: Drottinn! Þú varst vort athvarf frá kyni til
kyns. Áður en fjöllin fæddust og þú til bjóst jörðina og heiminn, já, frá eilífð
til eilífðar ertu Guð. - Elvort sem hann heldur snýr máli sínu með áminnandi
rödd til þjóðar sinnar ellegar með ákallandi rödd til hans, sem hafinn er yfir allar
þjóðir, hverfur hugur hans þó þegar að hinu sama marki, að lofgjörð hins eilífa
skapara, að traustinu til hins almáttuga verndara og trúfasta hjálpara. Ég vil
vegsama Drottins nafn segir hin dýpsta og ríkasta eftirlanganin í brjósti hans.
Upp til Drottins vill hinn mikli guðsmaður lyfta augum sínum og augum
þjóðar sinnar með auðmjúkri lotning og innilegu þakklæti samfara heilagri trú
og öruggri von til þeirrar miskunnsemi, sem tekur aldrei enda. Ég heyri því
og í gegnum hinn fyrirlagða texta eina áskorun hljóma til vor og til allrar
þjóðar vorrar, hvar sem söfnuðir hennar koma saman til guðsþjónustu sinnar