Andvari - 01.01.1897, Síða 18
12
að raönnura er farið að skiljast, að kirkjunnar mál
heyra eigi undir veraldlegt þing.
Margt mætti segja aí afskiptum sjera Þórarins
af ýmsum öðrum málum á þingi stærri og smærri,
en sem hjer skal að mestu sleppt. Eins og áður er
að vikið, varhann í stjórnarskrárbaráttunni yíirleitt
í minni hlutanum. Haun áleit að komast hefði mátt
að betri stjórnarskrá en vjer nú höfum, hefði þingið
um og fyrir 1870 kunnað sjer hóf. Hann vildi að
þingið færði sjer stöðulögin frá 1871 sem bezt i nyt,
en taldi það hjegómamál að lýsa þau ógild hjer á
landi. Hann treysti þvi, að sagan mundi leggjaþann
dóm á aðgjörðir sinar í stjórnarskrármálinu á hin-
um ráðgefandi þingum, og þá sjerstaklega 1873, að
hann hefði verið sá »praktiski« frelsismaður, sem
vildi miðla máium og ekki hafna þeim kostum, sem
náð varð. Hann skildi það flestum betur, að það er
ekki allt, pappírsfrelsið í orðalagi stjórnarskrárinnar,
heldur ríður engu síður á hinu, livernig stjórnarskrá
er notuð og henni beitt, bæði af hálfu þjóöarinnar
og stjórnarinnar. Þegar stjórnarskrárbaráttan var
hafin af nýju með fullum krapti og hið endurskoð-
aða frumvarp náði samþykki þingsins 1885, fylgdist
hann þó með meiri hlutanum og eins á aukaþing-
inu 1886.
En á þinginu 1887 var sjera Þórarinn eigi leng-
ur samferða meiri hlutanum. Hann áleit stjórnar-
skrármálið þá ótímabært og nýja stjórnarbaráttu
árangurslausa urn sinn; það hefði að vfsu verið rjett
samkvæmt ákvæðum hins síðasta ráðgjafarþings að
semja endurskoðaða stjórnarskrá, byggöa á óskertum
landsrjettindum Islendinga, en þar sem jafnhart nei-
kvæði kæmi á móti og kom frá stjórninni, yrði það
ofmikill vandi að hefja deilu við þá stjórn um sinn,