Andvari - 01.01.1897, Blaðsíða 146
110
samlyndi í bráðina, og erfitt yrði að íinna þau hlut-
föll, er skipta skyldi aflanum eptir milli hinna mörgu
búenda, er veiðirjett eiga i ánum, ef þá ekki marg-
ir þeirra vildu selja nokkrum mönnum veiðirjett
sinn.
En setjura svo, að það gæti komizt í kring; en
samt eru framtíðarhorfur á laxveiðum í þessum ám
ískyggilegar. Fari þær jafnþverrandi framvegis og
þær hafa gjört á siðasta mannsaldri, þá lítur út
fyrir, að eptir svo sem fjórðung aldar verði lax-
veiði að mestu þrotin alstaðar, að undanteknum ef
til vill neðstu veiðistöðvunum í Olvesá. Það er
ískyggilegt, að laxinn hefur þegar yfirgefið marga
af sinum gömlu gotstöðum uppi í ánum, og jafnvel
tekinn að leita sjer nýrra niðri í Olvesá, þar sem
hann er umsetinn af sel. Og lrvort þar sje nóg af
heppilegum riðblettum, er efa-má). Eti þegar hann
er hættur að hrygna upp frá, þá á hann þangað
ekkert erindi lengur. Veiðilögin hafa rækiiega skot-
ið loku fyrir haustveiðina, en þau hafa, að mínu á-
liti, ekki tryggt laxinum nógu greiðá göngu upp í
þær ár, er hann hefur hrygnt í áður.
Að kippa þessu í lag verður ef til vill erfitt,
en liklegustu ráðin til þess virðast mjer vera: 1.
að lengja vilcufridunarUma þann, sem nú er, þannig,
að hann yrði í minnsta lagi 48 stundir á viku og að
hvergi verði minna bil en 60—100 faðmar, eptir
lengd árinnar, milli neta, er liggja sitt hvoru meg-
in frá landi, því hinir núgildandi 30 f. er allt of
stutt bil, ef áin er mjó, eða ef netin ná langt út.
Nú sem stendur fara engir í þessu efni eins langt
og lögin leyfa, en yrði það gjört almennt, mundi
það sýna sig, að leiðin yrði þröng fyrir laxinn. 2.
að gjöra allt til þesx, að eyða selnum í þessiun ám