Andvari - 01.01.1897, Síða 94
88
jafnvel alls eigi að veita hann þeim mönnum, er
sýnilegt er að geti komizt af hjálparlaust, ef þeir
vilja nota krapta sina rjett og ráðvandlega. I 5.
gr. reglugjörðarinnar 1834, 8. jan., segir svo: »ef
slik örbirgð (sem gjörir manninn ósjálfbjarga) orsak-
ast af leti, eyðslu, lostasemi og löstum, er það hrepp-
stjóranna og prestsins skylda (nú hreppsnefndanna)
að reyna til að koma þessu í lag, með því að halda
slíkum persónum til iðjusemi og til að haga þeirra
lífernismáta þannig, að þær annaðhvort öldungis
ekki eður svo sjaldan sem mögulegt er verði hjálp-
arþurfandi«. I 9. gr. reglugjörðarinnar er ennfrem-
ur svo mælt fyrir: »Þeir (nefnilega stjórnendur fá-
tækramálanna) eiga, þegar hjálpar er beiðst af fá-
tækrafjárhlutum, sem nákvæmlegast að rannsaka
skort hlutaðeiganda og hans orsakir, áður en þeir
álykta, hvort hann eigi slíks st,\rks að njóta; eiga
þeir með ljúfmannlegrj umhyggju fyrir hjálp í bjarg-
arleysi, samkv. þessarrar tilskipunar 5. gr., einnig
að haf'a tilhlýðilegt tillit til sveitarinnar þarfa og
þeirra fordjarfanlegu afleiðingar fyrir siðlæti og
iðjusemi, er allt of auðveldum aðgangi til hjálp-
ar af sveitarsjóði fylgja kunna. Sveitarstyrkur á
þannig ekki að veitast þeitn, sent með tilhlýðilegri
brúkun krapta sinna getur sorgað fyrir nauðþurft
sinni eður sem getur öðlazt hana hjá þeim, sem eru
skyldugir eða viljugir til að hjálpa honum«. Eptir
þessum ákvörðunum er það nú skylda hreppsnefnd-
anna að áminna þá menn rækilega, sem fyrir leti,
iðjuleysi, lauslæti eða aðra lesti verða sveitarfjelag-
inu til þyngsla, að haga svo líferni sinu og fram-
ferði, að þeir geti orðið sjálfbjárga menn. Eptir á-
kvörðun 9. gr. á alls eigi að veita slikum mönnum
fátækrastyrk, fyr en þeir bæta ráð sitt, og það þá