Andvari - 01.01.1897, Síða 180
174
gjöflnni beita aðallega ólærðir menn, og því væri
það mikilsvert, að liún væri öll í einu lagi, sem ná-
kvæmast og ljósast orðuð, og gæfl fastar reglur um
sem flest það, er framfærslu þurfamanna og ómaga
snertir. Það hefir verið tekið fram af þeim, sem
móti breytingu eru i þessu efni, að það megi tak-
ast með minna tilkostnaði að færa fátækralöggjöf-
ina saman í eitt, nefnilega með því að láta prenta
í bæklingi öll lög um þetta efni og hnýta þar við
leiðarvísi um framfylgd laganna. Þetta mætti og
eflaust vel takast og gæti komið að góðum notum í
bráð, þótt hier við megi athuga, að slíkur leiðarvís-
ir eigi sje iög, og geti eigi komið í þeirra stað. En
aðalatriðið er það, að það þyrfti að breyta fátækra-
löggjöfinni í einstökum atriðum, og kveða nákvæm-
ara á um önnur. Rúm það, sem mjer er ætlað í
þessu riti, gefur mjer eigi færi á að fara frekara
út í þá sálma, og skal jeg að eins taka það fram,
að úr þvi allar aðrar þjóðir á Norðurlöndum hafa
fundið þörf til þess að endurskoða og breyta fá-
tækralöggjöf sinni að meiru eða minnu leyti á hin-
um síðustu áratugum, þá er eigi ólíklegt að vjer
þurfum þess og, því að bæði er það að fátækra-
löggjöf þeirra þjóða, sú er næst var á undan hinni
núgildandi, var eigi eldri en hin núgildandi fá-
tækrareglugjörð vor, og svo er hitt, að hafi lifnað-
arhættir og fjelagslíf yfir höfuð breytzt svo á síðustu
áratugum annarstaðar á Norðurlöndum, að breyta
hafi þurft fátækralöggjöf þar, þá hefir og mikil
bre^ting orðið hjer á landi á högum manna og fje-
lagslifi síðan fyrir miðja þessa öld.
Það liggur í hlutarins eðli að hjer á eptir verð-
ur að eins sagt frá einstökum aðalatriðum í fá-