Andvari - 01.01.1897, Blaðsíða 181
175
tækralögum eptirnefndra landa, og svo sem af
handahófi.
Danmörlc.
Lög frá 9. apríl 1891 um fátækramálefni komu
í gildi 1. janúar 1892. Lög þessi hafa inni að halda
nákvæmar reglur um framfærslu þurfamanna og ó-
maga, í sambandi við önnur lög frá sama degi, um
ellistyrk.
Eþtir fyrnefndum iögum (lögunum um fátækra-
málefni) er hinu opinbera (sveitarsjóði) skylt að
hjálpa hverjum þeim, sem eigi getur sjeð sjer sjálfum
og sínum fyrir framfæri, og veita lækning og aðhjúkr-
un, ef með þarf, þó gegn endurgjaldi frá þeim, sem
skyidir kynnu að vera til að framfæra þurfamann eða
ómaga.
Sá, sem styrks nýtur, missir við það ýms borg-
araleg rjettindi (§ 1). Maður er skyldur að fram-
færa konu sína (§ 2) og kona að leggja með manni
sínum, ef hún á sjereign og maðurinn þarfnast
sveitarstyrks, eþtir því sem amtmaður ákveður
(§ 12). Foreldrar skulu framfæra skilgetin börn
sín, þangað til þau eru 18 ára, dætur þó að eins
þangað til þær giptast. Móðir hefir hina sömu fram-
færsluskyldu gagnvart óskilgetnum börnum sínum,
en faðir þeirra skal leggja fúlgu með þeim (§ 3).
Stjúpföður er skylt að framfæra stjúpbörn sín, þau
er til eru komin áður en hann kvæntist móður
þeirra, sömu skyldu hefir stjúpa gagnvart börnum
manns sins bæði meðan hjónabandið er óslitið og
eptir dauða hans, nema hjónabandinu sje áður slitið
af öðrum orsökum (§ 5), en, þrátt fyrir íramfærslu-
skyldu stjúpforeldra, helzt framfærsluskylda hins
holdgetna foreldris (§ 6). Taki einhver ómaga í