Andvari - 01.01.1897, Blaðsíða 20
14
hafa jafnan sem mest fyrir stafni. Sjera Þórarinn
var hagur maður vel, sem ýmsir hinna eldri presta,
er tamið höfðu sjer vinnubrögð í æsku, og stendur
hin núlifandi kynslóð skólagenginna manna lægra í
þeirri grein, en hin eldri.
Auk ritstarfa, sem þegar er getið, gaf hann út
Kirkjutíðindi fyrir ísland árin 1878 og 1879. í blöð-
unum á hann margar greinar um landsmál af ýmsu
tagi. Lítið eitt fjekkst og sjera Þórarinn við ljóða-
gjörð andlegs efnis.
Iljálpsemdarmaður var sjera Þórarinn fremur
flestum. Föng voru jafnan mikil og fór þar saman
hjartagæzka og ef til vill mikilmennska, að veita
þar hjálp, sem aðrir voru frágengnir. Hjeraðsríki
hans byggðist á viturlegum ráðum hans og stillingu,
en eigi síður á hinu, að þar áttu allir, sem hann
vildu þekkjast, traust og athvarf. Sóknarmenn
Garðaprestakalls tjáðu honum ást sína og virðingu
með heiðursgjöf og ávarpi við það tækifæri, er 25
ár voru liðin frá því er hann gjörðist prestur
þeirra.
Þá sögu sagði skilríkur og sannorður bóndi á
Álptanesi, sem þar hefir búið alla prestskapartíð
sjera Þórarins, að að eins í eitt einasta skipti hafi
hann heyrt sjera Þórarin í öll þau ár koma nærri
því að ganga eptir skuld hjá sóknarmanni. Sögu-
maður var staddur inni hjá sjera Þórarni vor eitt,
er fremur var hart manna í milli, og kom þar inn
maður að leita láns hjá honum. Maður þessi, sem
nefna má Jón, þótt hann vísast hafi eigi svo heitið,
hafði dvalið í sóknum sjera Þórarins yfir 20 ár, án
þess nokkru sinni að greiða honum eyri af lögboðn-
um prestsgjöldum. Nú var um þrotið hjá honum, en
eigi vildi hann leita hreppsnefndar, en hafði spurt