Andvari - 01.01.1897, Blaðsíða 95
89
sýnir sig, að þeir geta eigi unnið ofan af fyrir sjer,
eða aðrir hjálpað þeim. Ef allar hreppsnefndir hefðu
það hugfast að fylgja þessum ákvörðunum rækilega
fram, mundi sveitarstyrkur sjaldan veittur að nauð-
synjalausu. í 23. gr. reglugjörðarinnar er kveðið
svo á: »Ef nokkur ölmusumaður sýnir óhlýðni, mót-
þró, leti eður aðra ósiðlega breytni og ekki, eptir
aðvörun, vill leiðrjetta sitt framferði, á hann að á-
lítast með tilhlýðilegri líkamlegri refsingu eptir þeim
fyrir Island gildandi ákvörðunum áhrærandi þess
slags ströff«. Þegar þessi ákvörðun er borin saman
við 4.—6. gr. laga frá 4. nóv. 1887 um sveitarstyrk
og fúlgu, liggur það í augum uppi, að hreppsnefnd-
ir hafa nægilega lög í höndum til að þrýsta þrjózk-
um og lötum sveitarþurfum til hlýðni, ef yfirvöldin
vilja ljá þeim liðsinni sitt til þess. Auðvitað væri
gott að safna fátækralögunum í einn bálk og sjálf-
sagt væri nauðsynlegt að breyta lögum þessum sum-
staðar, því að margt hefir breytzt hjer á landi á
þessum rúmum 60 árum, er liðin eru síðan fátækra-
ireglugjörðin kom út. En að safna lögunum saman
og breyta þeim á nokkrum stöðum er naumast svo
mikið vandaverk, að til þess þurfi milliþinganefnd.
Þinginu er fyllilega trúandi til þess að fjalla um
slíkt mál, þó að milliþinganefnd hafi eigi búið því
í hendur. A fáum málum munu þingmenn yttr-
leitt hafa betur vit en sveitarstjórnarmálum. Marg-
ir þeirra hafa um skemmri eða lengri tíma tekið
þátt í stjórn sveitarmðlefna. Slík mál ná einnig svo
til alls almennings, að eigi er annað unnt, en að
flestir þeir, sem nokkuð eru til aldurs komnir, hafi
að meira eða minna leyti myndað sjer skoðun um
þau. Eigi þvrfti heldur að ráða slíku máli til fulln-
aðar á einu alþingi, heldur fresta þvi til næsta þings,