Uppeldi og menntun - 16.02.2007, Síða 19

MAR ÍA STE INGR ÍMSDÓTT I R
19
kemur inn allt í einu til að tala við bekkinn,“ sagði Inga. Flestir töldu að þeir hefðu
nú meiri yfirsýn yfir bekkinn en væru ekki lengur bara með hugann við einn eða fáa
nemendur í einu. Guðrún tók svo til orða: „Ég var bara eins og dönsku hestarnir með
leppana, maður sá ekkert til hliðanna.“ Sjálfsöryggi þeirra jókst einnig um leið og þeir
náðu betur utan um hlutina.
Viðmælendur töluðu um að þessi fyrsti vetur hefði kennt þeim töluvert um eigin
persónu og þeir hefðu þurft að temja sér ómælda þolinmæði og tillitssemi. Anna orð-
aði það svo:
… maður hefur náttúrulega lært alveg heilmikið, kannski mest inn á sjálfan sig.
Maður hefur þurft að vinna með þolinmæðina og maður hefur þurft að sýna
öðrum, bæði nemendum og samstarfsfólki, virðingu.
Nýliðunum fannst að þennan fyrsta vetur hefðu þeir þroskast persónulega sem og
faglega og flestir þeirra töluðu um að það hefði ýmislegt komið þeim á óvart í fari
þeirra sjálfra sem þeir vissu ekki að þeir ættu til. Þannig sagði Guðrún: „Ég vissi ekki
að ég gæti verið svona ákveðin, bara hafði ekki hugmynd um það.“
Allir voru sammála um að tilfinningalegri líðan þeirra mætti líkja við ólgusjó.
Stundum hefði verið ládautt og þeim liðið vel í starfinu en svo komu stundir þar sem
þeim leið alls ekki vel og íhuguðu jafnvel að hætta. Þegar þeir litu til baka voru þeir
allir sammála um að haustið hefði verið þeim mjög erfiður tími. Eftir kvíða og spennu
fyrstu starfsdagana tók við tími sem viðmælendur lýstu allir sem tímabili mikils óör-
yggis og virtist það vera óháð því hvort þeir höfðu fengið leiðsagnarkennara eða
ekki. (Tekið skal fram að ekki fengu allir viðmælendur leiðsagnarkennara þetta fyrsta
starfsár). Halla lýsti þessum tíma svo:
Haustið, það var náttúrulega svona mikill kvíði og svo þegar maður komst yfir
mesta kvíðann, þegar maður var búinn að hitta börnin og foreldrana, þá tók við
visst óöryggi. Maður vissi ekki alltaf til hvers var ætlast og svo kom þetta: „Er ég
að gera þetta nógu vel?“
Í viðtalinu í janúar kom fram að á tímabilinu fram að áramótum hafði helmingur nýju
kennaranna íhugað að hætta að kenna en enginn gerði alvöru úr því. Mismunandi
ástæður lágu að baki þessum hugleiðingum og nefndu viðmælendur þætti eins og að
starfið hefði reynst erfiðara og umfangsmeira en þeir áttu von á. Einn nefndi að sér
hefðu fallist hendur þegar hann átti að kenna námsefni sem hann þekkti ekkert og
fannst hann ekki kunna neitt í. Annar nefndi að hann hefði verið „hrikalega leiður á
samstarfskennara“ sínum og enn aðrir nefndu að það hefði verið mjög slæm reynsla
að finnast þeir vera einir á báti án þess að nokkur skipti sér af þeim.
Þegar leið að jólum sögðust allir hafa verið orðnir ótrúlega þreyttir og þráð frí.
„Svona seinni hluta nóvember fer að koma svona svakaleg þreyta í mig og ég alveg
punkteruð og farin að þrá að komast í frí,“ sagði Freyja. Jafnframt sögðust þeir hafa
komið hressir til vinnu eftir jólin og ekki fundið fyrir öðru en tilhlökkun að byrja aftur
eftir fríið. Þeir sögðust hafa verið mun öruggari með sig og allt hefði gengið mun betur
eftir áramót og töldu jafnframt að á tímanum frá áramótum og fram undir vor hefðu
orðið mestar framfarir hjá þeim í kennslunni.