Úrval - 01.12.1944, Side 33

UNDAN OKI ÞJÖÐVERJA
31
töku það ekkert alvarlega.
Maðurinn var 68 ára, þegar þeir
tóku þorpið, og allt féll í ljúfa
löð í tvö ár. En þá kröfðust þeir
þess af honum, að hann felldi
úrskurð, sem hann taldi órétt-
mætan. Hann neitaði og Þjóð-
verjar ætluðu þá að þvinga
hann til þess, en karl sat við
sinn keip. Þeir létu hann þá í
fangelsið, og þar var hann nú
búinn að vera í tvö ár. Nú var
verið að leysa hann úr þeirri
prísund.
Þeir komu með hann von
bráðar. Okkur furðaði á því,
hvað hann var hressilegur, og
skyldi engan hafa grunað, að
hann hefði tvo um sjötugt.
Hann settist að í gistihúsinu,
og lögreglustjórarnir tveir
gáfu honum skýrslur sínar
þangað. Við fengum okkur allir
í staupinu.
Um hádegisbilið var komið
með þýzka fanga á tveim flutn-
ingsbifreiðum. Þeir voru hvíld-
ir um stund á markaðstorginu.
Nú voru rekin upp óp. Fólkið
kom hlaupandi út úr húsum
sínum og þyrptist umhverfis
fangana. Ég hélt fyrst, að nú
mundi verða ráðist á þá, en
það var öðru nær. Þorpsbúar
létu sér nægja að dansa um-
hverfis þá, kalla til þeirra
óvirðingarorð og afskræma sig
framan í þá. Einhver fann
skopmynd af Hitler, sem ein-
hversstaðar hafði verið falin,
og var henni flaggað framan í
fangana. Ungur maður í hópi
fanganna tók við henni, leit á
hana brosandi ög rétti síðan
þeim næsta. En þriðji fanginn,
er látið hafði, sem hann sæi
ekki fólkið, þreif myndina og
fleygði henni í götusorpið með
fyrirlitningu. Síðan gerði hann
sér hægt um hönd og löðrung-
aði þann, sem brosað hafði.
Þorpsbúar hafa eflaust tal-
ið okkur, skriðdrekamennina,
umboðsmenn Bandamanna þar
á staðnum, því að út voru gerð-
ir til okkar sendimenn frá
þeim. Fyrst komu gömul hjón,
sem óskuðu leyfis til að heim-
sækja son sinn, sem einhvers-
staðar var þar f jarri. Við vísuð-
um þeim til næstu lögreglu-
stöðva hersins. Næst kom kona
ein og undur-fögur dóttir henn-
ar, sem setti menn mína alveg
úr jafnvægi með vingjarnlegu
brosi sínu. Þessi frú var að
grenslast eftir því, hvort við
gætum nokkrar fréttir fært
henni af manni hennar, sem
var læknir og hafði orðið eftir