Úrval - 01.12.1945, Blaðsíða 51

I SÆLUDALNUM Á NÝJU GUINEU
49
skyldi á grafir stúlknarma sjö
og hermannanna fjórtán, sem
farizt höfðu í flugslysinu.
Einnig fylgdu leturbólur með
nöfnum hvers og eins, og áttu
að festast á krossana. Walters
annaðist jarðsetninguna og
hafði með sér greftrunarsiða-
bók. Meðan krossarnir voru
reistir, sveif flugvélin í hringi
yfir staðnum. Gegnum talstöð-
ina hlýddum við á hina áhrifa-
ríkustu og átakanlegustu út-
fararathöfn, sem við höfðum
nokkurn tíma heyrt. Við sátum
í þögulli helgiró umhverfis
bólstað okkar og hlustuðum á
þrjá presta — kaþólskan,
lútherskan og gyðinglegan —
flytja minningarprédikanir um
hina látnu, uppi í flugvélinni.
Við fundum til sárrar hluttekn-
ingar með John McColIom, sem
mist hafði bróður sinn. Hann
sa.t þarna hjá okkur og laut
höfði, en hafði fullt vald á til-
finningum sínum.
í aðalbækistöðvum hers okk-
ar fóru fram ítrekaðar æfingar
í svifflugi, sem verða kynni
okkur til bjargar. Flugvél gat
ekki lent í dalnum, en vera
mátti að þar yrði hægt að lenda
svifflugu, sem tæki okkur upp
og yrði síðan dregin til lofts
af flugvél. Það rann fyrst fylli-
lega upp fyrir mér, hversu utan-
veltu við vorum, þegar Walters
sagði mér, að við værum stödd
á svæði, sem væri merkt orð-
inu „ókannað" á öllum landa-
bréfum.
TC1R ELER var komið sögu, var
^ Svarti-Pétur og fólk hans
orðið að gömlum og góðum
kunningjum. Þetta fólk hafði
feiknarlegar mætur á doksa,
sem fór líka á hverjum morgni
í sjúkravitjanir út um frum-
skóginn, eins og hann væri þar
héraðslæknir. Og það var ekki
að sjá, að nýju lyfin frá doksa
færi í neitt manngreinarálit.
Þau virtust lækna mein þessarra
skógarmanna engu síður en
okkar.
Þegar loks doksi tilkynnti,
hinn 13. júní, að Decker og ég
værum ferðafær, kvöddmn við
Svarta-Pétur og allthansheima-
fólk. Það er tæpast hægt að
kalla svo ástúðlegt og gestrisið
fólk nafninu „villimenn“. Næst
lífgjöfinni úr slysinu, var það
mesta lán okkar McColloms og
Deckers, hve dalverjarnir tóku
okkur af miklum skilningi og
vinsemd. Við brottför okkar
7