Úrval - 01.12.1945, Blaðsíða 54

52
tíKVAL
arnir dýrkuðu nokkra guði. Þar
voru engin skurðgoð eða hof.
„Þeir trúa á mannkynið,“ sagði
Walters höfuðsmaður. Snjallari
ráðningu er vart hægt að finna
á gátunni um breytni þessa á-
gæta fólks.
Þar kom loks að við fréttum,
að sviffluga ætti, einhvern
næstu daga, að flytja okkur á
brott úr ævintýralandinu, Leyni-
dal, með aðstoð flutningaflug-
vélar.
Fimmtudaginn 28. júní sveif
flugan tignarlega niður í dal-
inn og settist á flugbrautina.
Við stóðum öll í hnapp umhverf-
is hana, áður en flugmaðurinn,
Henry E. Paver liðsforingi,
fengi ráðrúm til að stíga út á
völlinn.
,,Þessi „hraðlest“ stendur
ekki við nema hálftíma,“ sagði
hann.
„Hálftíma!“ æpti ég. „Ég er
ekki einu sinni farin að ganga
frá dótinu mínu.“
Við þustum til tjaldanna, til
að ná í steinaxirnar, bogana
og örvarnar, sem við höfðurn
keypt til minja um dvöl okkar í
Leynidal. Flutningaflugvélin
hringsólaði uppi yfir okkur
og beið eftir að kippa svif-
flugunni upp í heiðloftin.
13LÖKKUMENNIRNIR skildu
strax að við mundum vera á
förum. Tárin féllu í straumxnn
niður vanga þeirra. Ég var mér
þess greinilega meðvitandi, að
ég var nú að hverfa á bak mín-
um beztu og tryggustu vinum,
er ég hafði fyrirhitt á lífsleið-
inni. Ég snýtti mér í ákafa,
lengi, lengi og ég sá að Decker
og McCollom gerðu slíkt hið
sama.
„Látið ykkur ekki bregða, þó
að dráttartauginn slitni við
fyrstu tilraun,“ sagði Gaver
hughreystandi.
„En ef hún slitnar, hvað þá?“
hrópaði McCollom.
„Já, þá er allt í lagi,“ sagði
Paver hlægjandi. „Ég er líf-
tryggður fyrir 10 þúsund doll-
ara.“
Ég handfjallaði talnabandið
og að huga mínum hvarflaði sú
spurning, hvort við hefðum
bjargast úr hinu hræðilega flug-
slysi og þolað harðræði, veik-
indi og kvalir, til þess eins að
láta lífið á sjálfri lausnarstund-
inni. Flugvélin renndi sér niður
til okkar í stórum sveig. Ég
kreisti talnabandið og stólbrík-
ina. Svo kom snöggur kippur, og
síðan runnum við niður eftir
flugbrautinni. Allt í einu lyft-