Úrval - 01.12.1945, Blaðsíða 38

36
ÚRVAL
góð vinkona mín. Eleanor
Hanna settist hjá henni og
hrópaði um leið, svo að undir
tók: „Er þetta ekki gaman!“
Ég bar lítil kennsl á þá karl-
menn, sem nú streymdu inn í
flugvélina. Þó þekkti ég þar
Kenneth Decker liðþjálfa, sem
ég hafði neitað um stefnumót
nokkrum vikum áður. (Hann
lét mig heldur ekki gleyma því
neina stund, meðan við vorum
innlyksa í dalnum). John S. Mc-
Collom og tvíburabróðir hans,
Robert E. McCollom ráku lest-
ina. Þeir voru 26 ára gamlir og
höfðu viðurnefnið: „hinir óað-
skiljanlegu." Að þeim meðtöld-
um, og áhöfninni, var flugvél-
in fullfermd með átta „valkyrj-
um“ og sextán „víkingum.“ Ro-
bert McCollom holaði sér niður
framan til í vélinni, en John var
alveg á flæðiskeri staddur.
„Er þér sama, þó að ég þrengi
mér hérna niður hjá þér?“
spurði hann mig.
„Velkomið,“ sagði ég.
Þannig tók Drottinn hann
undir handleiðslu sína, engu
síður en mig.
7JÐ svifum hátt yfir Oranje-
” fjöllin, sem eru víðáttumikil
og vaxin frumskógi. Dagurinn
var bjartur og fagur. Skógurinn
var á að líta eins og græn dún-
sæng, svo að ég gat naumast
ímyndað mér, að nokkuð mundi
saka, þótt maður félli þangað
niður. Eftir 55 mínútna ferð
kornum við til Leynidals, og
nú lækkaði vélin flugið, unz við
vorum aðeins 100 metra fyrir
ofan frjósama og fullræktaða
akra. Við sáum í svip klasa af
kringlulaga hreysum með strá-
þökum, sem hurfu brátt sjónmn
okkar, er við beindum stefnunni
upp á við aftur, í áttina til
skarðs eins í fjallgarðinum.
Allt í einu varð ég þess vör,
að John McCollom tók snöggt
viðbragð. Ég leit niður og varð
ekki um sel. Flugvélin klippti
trjátoppana í hávöxnum skóg-
inum.
„Hækkaðu flugið, annars er
úti um okkur,“ æpti McCollom
til flugmannsins.
Ég hélt, að hann væri að gera
að gamni sínu, því að mér kom
ekki til hugar, að við værum að
hrapa, fyrr en vélin rakst
skyndilega beint á fjallið.
Þótt ég að vísu missti aldrei
meðvitund, er örðugt að skýra
frá því, sem nú gerðist. Ég
fann, að ég kastaðist til, hvað
eftir annað, og loftið kvað við