Úrval - 01.12.1945, Blaðsíða 119

ALEINN
117
spara kraftana, ef ég vildi lífi
halda. I öðru lagi varð ég að
nota ofninn mjög lítið og benzín-
lampann alls ekki, til þess að
komast hjá frekari eitrun. Og
ég varð að sofa og borða til
þess að safna kröftum.
En ef ég léti sitja við þessar
vana athafnir einar saman, yrði
ég brjálaður sökum sýnilegs
tilgangsleysis þeirra. Eitthvað
meira — viljinn til að þola
þessa erfiðleika — var nauðsyn-
legt. Þetta varð ég að sækja í
mína eigin sál. En hvernig ?
Með því að stjórna hugsunum
mínum og dvelja aðeins við þær,
sem sköpuðu frið hið innra.
Truflaður hugur, fullur af
myrkri og örvæntingu, myndi
gera útaf við mig engu síður en
kuldinn. Þetta kvöld reyndi ég
af öllum mætti að fylla hugann
af fögrum og huggunarríkum
hugsunum. Ég hugsaði mér, að
ég væri hjá fjölskyldu minni og
vinum; ég hugsaði mér, að ég
sæti í sólskininu meðal gróðurs
og blóma. Ég fór að hugsa um,
hvað ég ætlaði að gera,
þegar ég kæmi heim. Og
fjölda margt, sem ég hafði hirt
lítið um, varð ákaflega lokkandi
og þýðingarmikið í augum mín-
um. Að lokum hvarf óróinn úr
huga mínum, og þegar ég
slökkti á kertinu, lifði ég í ein-
földum og látlausum heimi,
meðal fólks, sem vildi hvert
öðru vel og var friðsamt, vin-
gjarnlegt og umgengnisgott.
Verkirnir og þjáningarnar
voru ekki horfnar og ég var
margar klukkustundir að sofna.
En þessa nótt svaf ég betur en
nokkra aðra síðan 31. maí, og
næsta morgun leið mér betur á
líkama og sál.
T^N BATINN var fremur and-
legs en líkamlegs eðlis. Ég
var þrjár klukkustundir að búa
mig undir skeytasendingu
fimmtudagsins, sækja elds-
nejdi, hita upp vélina og ljúka
öðrum undirbúningi. Ég var
eins og öldungur í öllum hreyf-
ingum.
Upp frá þessum degi óttaðist
ég skeytasendingarnar. Máttur
minn þvarr við undirbúninginn
og eiturloftið frá vélinni. Ég
var líka hræddur um að ég
kæmi upp um ástand mitt. Ég
var að reyna að hugsa upp á-
tyllur, til þess að ég gæti hætt
við skeytin, en mér virtist eng-
in góð. Og ég gat ekki slitið
sambandið upp úr þurru, því að
þrátt fyrir skipanir mínar,