Úrval - 01.12.1945, Blaðsíða 115

ALEINN
113
fór benzínvélin 1 göngunum að
kjölta, en hún framleiddi raf-
strauminn fyrir senditækið
mitt. „Bíddu,“ sagði ég við Dyer
á merkjamáli. 1 göngunum var
fullt af benzínstybbu. Ég hélt
að benzínið væri ekki rétt bland-
að lofti og fór þegar að athuga
blöndunginn á vélinni. Það er
það síðasta, sem ég man. Þegar
ég kom til sjálfs míns aftur, var
ég að skríða á fjórum fótum
inn í kofann. Ég sá senditækið
eins og í móðu. Ég þreif í
slökkvarann og drap á því.
Ég lá nokkra stund á svefn-
bekknum, en óreglulegt hljóð
í vélinni minnti mig á, að ég
yrði að stöðva hana, ef ég vildi
komast hjá því að kafna. Mig
svimaði þegar ég brölti ofan af
bekknurn og ég hafði ákafan
og óreglulegan hjartslátt. Hægt
og erfiðlega skreiddist ég að vél-
inni, stöðvaði hana og komst
með erfiðismunum upp í aftur.
Það sem eftir var dagsins
lifði ég í heimi óra og drauma;
hinar áköfu þrautir í augunum,
höfðinu og öllum líkamanum,
velgja, hjartslátturinn og að-
svifin — allt virtist mér þetta
einkennilegt og óraunverulegt.
Kuldinn einn var raunveruleg-
ur: Dofinn í höndum og fótum,
sem færðist eins og lömun um
líkamann.
Um kvöldið hafði ég náð mér
svo, að ég gat gert mér grein
fyrir atburðinum. Útblástursrör
vélarinnar hlaut að hafa fyllst
af hrími, og kolsýringurinn
hafði streymt út í göngin. Þó
átti vélin ekki óskiptan hlut að
óláni mínu. Lekur ofninn var
aðalorsökin. Kolsýringseitrun
getur verið hægfara og aukist
stig af stigi við stöðuga innönd-
un eiturloftsins. Ég hafði slopp-
ið við bráðan bana, en dauðinn
beið mín engu að síður á næstu
grösum, þótt í annari mynd
væri. Ég hafði varla mátt til að
kveikja á kerti, sem stóð á syllu
fyrir ofan mig. Hvernig gat ég
sótt matvæli og eldsneyti fram
í göngin? Ég gat lifað marga
daga matarlaus, en ég gat ekki
lifað lengi án þess að hita upp
kofann; og það þurfti að fylla
olíugeyminn annan eða þriðja
hvern dag. Þegar ég var að
brjóta heilann um þetta, dó á
ofninum.
Næsta olíutunnan var aðeins
14 fet frá dyrunum, en ég var
svo þjáður og máttfarinn, að ég
var lengi að komast þangað. Og
þegar ég hafði fyllt geyminn,
gat ég ekki loftað honum, en