Úrval - 01.12.1945, Blaðsíða 88

86
tJRVALi
veldisins. Þannig var hann þá,
en kannske hefir hann breyzt
síðan. Augun voru dökkblá.
Ég stóð í dyrunum nokkur
augnablik, en hann leit ekki
upp og hélt áfram að skrifa.
Með þeirri reynslu, sem ég hefi
nú að baki, held ég að hann hafi
verið að vekja virðingu mína, en
þá fannst mér ég vera að raska
vinnufriði ungs afburðamanns.
Að lokum leit Churehill upp og
horfði á mig.
„Ö,“ sagði hann, og stökk á
fætur. „Þetta er óvæntur heið-
ur. Afsakið. Ég bið yður mikið
að afsaka.“
Varir mínar skulfu. Churc-
hill dró stól að borði sínu og
bauð mér að setjast. Það var
ekki annað að gera en þiggja
boðið.
„Þér megið til að fyrirgefa
mér,“ sagði Churchill enn einu
sinni. „Ég verð að ljúka við
þetta skeyti.“ Á skrifborðinu
hans voru nokkur skeytaeyðu-
blöð, öll útkrotuð.
„Ha?“ sagði ég, því að ég
skildi ekki mikið af því sem
hann sagði. Framburðurinn,
hinn eini og sanni framburður
enskra menntamanna, var svo
breiður að mestu líktist frönsku.
Ég skil annað hvort orð hjá
Fransmanni og má það teljast
gott, því að frönsku hefi ég ekki
lært nema í átta ár.
Churchill sneri sér nú að mér
og sagði heldur höstugur:
„Hvemig komið þér orðum að
því, að yður sé á móti skapi að
yður séu færð blóm á meðan þér
flytjið fyrirlestur ?“ Þetta
heyrðist mér hann segja. Ég
átti bágt með að skilja hann og
spurningin fannst mér ósenni-
leg, og því hristi ég aðeins höf-
uðið.
Churchill tók ekki eftir því.
Hann virtist allt í einu finna hin
réttu orð og páraði svo nafn
sitt undir í mesta flýti. Svo
sneri hann sér aftur að mér og
sagði: „Jæja, hvað get ég gert
fyrir yður?“
Ég stamaði út úr mér, að ég
væri fréttaritari. Hann spurði
ekki frá hvaða blaði ég væri og
sá ég vissulega ekki ástæðu til
þess að upplýsa það mál. Hver
spurning mín rak nú aðra. Ég
spurði um álit hans á MacDon-
ald, Hoover, Briand o. fl. Hann
var á móti þeim öllum og lágu
til þess mismunandi ástæður.
MacDonald var of langt til
vinstri og jafnvel Hoover líka.
Ég spurði um framtíð æskulýðs-
ins í Englandi og taldi hann, að