Úrval - 01.02.1949, Qupperneq 16

14
ÚRVAL
hræddur í jarðgöngum eða lest,
þá væri hann í raun og veru
lítill, óttasleginn drengur, sem
sæti fastur í skolpræsi. Innilok-
unarhræðsla Bobs minnkaði við
þessar skýringar, og eftir
nokkra mánuði var hann alveg
laus við hana.
Flestu fólki, sem þjáist af
innilokunarhræðslu, tekst að lifa
við hana þrautalítið. Stundum
er hún aðeins óljós ónotatilfinn-
ing. Ef þetta fólk gerði sér far
um að komast til skilnings á or-
sök hræðslunnar, mundi það í
flestum tilfellum geta losið sig
alveg við hana. Það er ekki nóg
að vita, að hræðslan sé hlægi-
ieg og ástæðulaus. Það er held-
ur ekki hægt að tala um fyrir
sjálfum sér. Það verður að graf-
ast fyrir rætur hennar. Þeir sem
vilja reyna það sjálfir, verða
að leita 1 bernskuminningum sín-
um, tala um bernsku sína við
einhvern, sem var þeim kunnug-
ur í bernsku og gera allt sem
unnt er, til að rif ja upp gleymd
atvik.
Þegar hið rétta atvik kemur
fram í dagsljósið, er það strax
auðþekkt. Viðkomandi veit
strax, að þarna hefur hann að
lokum fundið frumorsökina.
Þegar orsökin er fundin, er
stærsti sigurinn í baráttunni við
hræðsluna unninn.
0-0-0
Dulmálsskeytið.
Sjómaður frá Bergen, sem var í utanlandssiglingum, varð
að yfirgefa konu sína skömmu áður en von var á erfingja inn-
an fjölskyldunnar, og konan varð auðvitað að láta hann vita
undir eins og fæðingin var afstaðin. En sjómaðurinn var feim-
inn að eðlisfari og kærði sig ekki um að vekja á neinn hátt
eftirtekt á sér. Til þess að skipshöfnin kæmist ekki á snoðir
um atburðinn, urðu þau hjónin ásátt um að skeytið skyldi orð-
að þannig: „Kaffikannan komin.“
Viku síðar var skipið statt úti á Atlantshafi, þegar loftskeyta-
maðurinn kom niður 1 borðsalinn og sagði við sjómanninn, kunn-
ingja okkar:
„Það kom undarlegt skeyti til þín.“
„Jæja, hvernig var það ?“
„Kaffikönnurnar komnar, önnur með stút, hin stútlaus."
— I. S. í „Verden IDAG“.