Úrval - 01.02.1949, Page 50

48
ÚRVAL
hafa innan við 10 þúsund króna
árstekjur og þeirra, sem hafa
yfir 18 þúsund krónur. Þó er
meðal efnamanna tiltölulega
mest af „ofreykingamönnum11
ef svo mætti segja, (þeim, sem
reykja yfir 44 sígarettur á dag).
Kvæntir menn í öllum tekju-
flokkum reykja eins mikið og
ókvæntir. Þörf reykingamanns-
ins fyrri tóbak, gengur fyrir
þörfum fjölskyldu hans, fyrir
fæði og skæðum. Þó að pípureyk-
ingarnar séu ódýrari en sígar-
ettureykingarnar, eru þær meira
stundaðar af efnamönnum en
þeim, sem fátækir eru og meira
af rosknum mönnum en ungum.
Og hvað mundi ske, ef hætt yrði
að flytja inn tóbak? Mitt álit
er, að þeir sem reykja lítið eða
í meðallagi, en það er rúmur
helmingur þjóðarinnar, myndu
sætta sig við tóbaksleysið á
nokkrum vikum; og þau sjö pró-
sent þjóðarinnar, sem reykja
þrjátíu prósent af öllu tóbak-
inu, mundu ganga af vitinu, og
valdi með því þarflausum þján-
ingum þeim 42 af hundraði
(einkum konum), sem ekki
reykja. Engin þjóð hefur ráð á
að hafa svona marga vitfirringa
innan sinna vébanda, og
skömmtun, sem að gagni kæmi,
mundi ekki ætla hverjum ein-
staklingi nægan skammt til þess
að ofreykingamennirnir héldu
vitinu —, þar af leiðandi verður
ekkert hægt að gera, og ekkert
gert í málinu.
— Critic í „New Statesman
and Nation".
cvd 4 oo
Vandinn mesti.
Fjögra ára dóttir mín og leiksystir hennar voru að tala um
giftingar og barneignir. Allt í einu spyr leiksystirin dóttur
mína, hve mörg börn hún ætli að eiga þegar hún sé orðin stór.
„Hvernig á ég að vita það?“ sagði dóttir min óþolinmóð,
„ég sem kann ekki einu sinni að telja.“
— Frú Ernest Ross í „Magazine Digest".