Úrval - 01.02.1949, Side 122

120
ÚRVAL
sýnilega vera henni að skapi.
í>egar hinar ungu meyjar hafa
gert karlmönnunum full skil,
taka þær til við ástina. Eftir
ýtarlegar umræður varðandi
ástina, rís ein ungfrúin loks á
fætur, kveður og heldur heim-
leiðis. En ekki er hún fyrr
horfin, en hinar eftirsitjandi
ungfreyjur verða ásáttar um,
að ekki sé hvítan blett á henni
að finna, fremur en á bakinu á
honum krumma. Öllum finnst
þeim hún vera heimsk, óþolandi,
smekklaus og kauðaleg yfir-
leitt. Ennfremur að annað
herðablað hennar sé ekki á
réttum stað.
Að síðustu birtist þó, Guði
sé lof, þjónustustúlka mömmu
minnar, með skilaboð um að
miðdegisverðurinn sé tilbúinn.
Loksins get ég losnað úr þess-
um óþægilega félagsskap og
komizt heim til að haida áfram
með ritgerðina mína. Ég stena
upp og hneigi mig. En á sama
augnabliki umkringja þær mig,
fflamma Warjenku, Warjenka
sjálf og hinar litklæddu meyjar
og lýsa yfir því, að ég hafi
alls ekkert leyfi til að fara, því
að ég hafi upp á æru og sam-
vizku lofað í gær að borða hjá
þeim miðdegisverð og fara síðan
með þeim út í skóg að tína æti-
sveppi. Ég hneigi mig og sezt
aftur. . . Hatur brennur í sál
minni; eina mínútu í viðbót —
og — ég hlýt að verða hams-
laus, ég hlýt að springa; sóma-
tilfinningin ein og óttinn við að
sýna ósæmilega hegðun koma
mér til að beygja mig fyrir
vilja kvenfólksins. Og svo beygi
ég mig fyrir honum.
Við setjumst að borði. Særði
liðsforinginn, sem er með
samansaumaðan kjálka síðan
hann særðist í stríðinu, tyggur
matinn eins og hann væri
beizlaður með járnmél í munni.
Ég hnoða brauðkúlur milli
fingranna og hugsa um hunda-
skattinn, og þar sem ég þekki
bráðlyndi rnitt, reyni ég af
fremsta megni að þegja. Nadj-
enka horfir á mig með með-
aumkunarsvip. Á borðum er
okroska, tunga með grænum
baunum, hænsnasteik og á-
vaxtamauk. Ég hefi enga mat-
arlyst, ég borða bara fyrir
kurteisissakir. Eftir miðdegis-
verðinn kemur mamma Masj-
enku til mín þar sem ég stend
aleinn úti á veröndinni og
reyki, þrýstir hendur mínar og
kreistir upp úr sér hálfkæfðri
röddu: