Andvari - 01.01.1897, Qupperneq 73

67
stórkostlega á þrern stöðum; voru gosstólparnir svart-
ir á lit og 50—60 taðma háir; komu gosin í hvert
sinn fyrst að austan og færðust svo vestur; þá mynd-
uðust og háir gígir, sein ýmist skaut upp eða hurfu;
það, sem upp spýttist, var mest sandur, en þó voru
innan um hraunmolar og rauður leir, sem hér er
vanalega undir jarðvegi næst hrauninu. A þessum
gosum stóð í 15 mínútur. Þegar menn eptir land-
skjálftann fóru að skoða verksummerki á söndunum,
sást að hér og þar höfðu fallið niður stór stykki og
var hæðarmunurinn 3 álnir við barma, en í miðju
voru holurnar dýpri; en þar var ekki hægt að mæla
fyrir vatni. Stærsta jarðfallið var 60—70 faðma
ummáls, hin nokkuð minni; öll voru þau full af vatni;
nú eru sandhverir þessir nærri alveg horfnir. Um
alla sandana voru eptir jarðskjálftann óteljandi
sprungur, 3—6 þuml. á breidd; viða stóðu frosnar
sandhellur reistar á rönd; landskjálftadaginn rarm
mórautt vatn um alla sandana. Umhverfis bæinn á
Grásiðu voru sprungurnar stórkostlegastar; ein af
þeim var 1 al. 6 þuml. á breidd, þar sem hún var
breiðust; barmarnir höfðu sígið á vixl og var mis-
hæðarmunurinn'/2 alin; allar voru sprungurnar fullar
af vatni, sem rann út í Víkingavatn; undir bænum
mynduðust 3 sprungur og var sú breiðasta 6 þuml.
Nú eru sprungur þessar signar saman, nema hin
stærsta; til hennar sést enn þá. Kippkorn fyrir vest-
an Víkingavatn stendur bærinn Sultir uppi í hraun-
inu í skoti undir hárri hraunrönd; þar varð hroða-
legt bjarghrun úr hömrunum i kring og tók af tölu-
vert valllendi, sem voru hestahagar frá Sultum; í
brekku sunnan við bæinn neðan við björgin stóð
steinn hér um bil 3 álnir á hvern veg, var þriðji
hluti hans sokkinn í jörð og jörð frosin í kring;
5*