Skírnir - 01.01.1947, Blaðsíða 31
Skírnir
Dróttkvæða þáttur
2£
er háttað, að það eru ekki eðlileg siglutré, heldur menn,
‘Högna meyjar hjól’, þ. e. skjöldurinn, er ‘baugnafat’ og
‘gjallt’. ‘Hlertjöld’ Egils eru ‘hlustum göfguð’. Og þegar
Egill kallar jörðina ‘vindkers botn’, bætir hann við, að sá
botn sé ‘víðr’ og nemur þannig brott þá þrengsla-tilfinn-
ingu, sem bundin er við orðið ‘ker’. Lýsingarorð drótt-
kvæðaskáldanna eru oft valin af miklum skáldlegum næm-
leik, og er að þeim harla mikil prýði.
Oft er hinu lýsandi orði slungið saman við nafnorðið,
sem það á við. Stundum þannig, að tekinn er sagnorðs-
stofn og skeyttur framan við, eins og þegar Bragi kallar
Hildi ‘bceti-Þrúði dreyrugra benja’, eða þegar Kormakur
kallar Steingerði ‘gullhlaðs geymi-lpel\u’ o. s. frv. Hitt er
þó ekki síður, að lýsingarorði sé skeytt framan við nafn-
orðið. Ágætt dæmi er kenningin ‘Haka ötó-land’ hjá Kor-
maki eða ‘Hlakkar móts rauð-brík’ um skjöld hjá Einari
skálaglamm, ‘bauga bratt-akr’ um hönd hjá Þjóðólfi og
‘lögstíga /agr-drasill’ um skip hjá Snorra. Hve mikið
dróttkvæðaskáldi getur orðið úr þessu, sýnir þessi vísu-
helmingur Hallfreðar:
Sannyrðum spenr sverða
snarr þiggjandi viggjar
barrhaddaða byrjar
biðkván und sik Þriðja.
Hallfreður hefur í huga fagurgala þann og hégómaorð,
sem menn viðhafa stundum, þegar þeir eru að koma sér
í mjúkinn hjá konum. (Vera má, að talið berist að fegurð
hárs þeirra, sem vissulega er öðru vísi en barrhaddur
jarðarinnar.) En Hákon hefur unnið þessa konu, biðkván
Þriðja, landið, Noreg, með allt öðrum hætti, með hinum
sönnu orðum sverðanna. Skáldinu hefur tekizt að tjá svo
þessa hugsun, að hún á ekki lengur við einstakan atburð,
heldur eru þetta sannindi allra tíma: munurinn á orði og
verki. Og með því að þjappa hugsununum saman, eins og
hér er gert, fá orðin þenna einkennilega höggþrótt.
‘Norrænar kenningar’ (4. fl.) eru í eðli sínu eins konar