Skírnir - 01.01.1947, Blaðsíða 123
Skírnir
Úr Samdrykkjunni
121
7. Díótíma er persóna, sem Platón hefur diktað upp
með hliðsjón af því, að grískar konur vígðust einatt til
prestsþjónustu. Nafn hennar þýðir „sú, sem Seifur heiðr-
ar“. Átthagar hennar nefnast Mantíníke. Er heiti þetta
táknrænt, á að benda til þess, að þekking hennar sé af
yfirnáttúrlegum rótum runnin (sbr. manteia = spásagn-
argáfa, einnig mantíke, sem er sömu merkingar). Mun
Platón hafa lagt henni í munn skoðanir sjálfs sín til að-
greiningar frá skoðunum Sókratesar eða sem eins konar
viðauka við þær.
8. Alkibíades. Um hann gildir hið sama og áður var
tekið fram um Sókrates, að hann mun vera mörgum kunn-
ur úr sögunni. Hann er fæddur í Aþenuborg um 450 f.
Kr. b. Er faðir hans lézt árið 447, fór hann í fóstur til
frænda síns, Períklesar, stjórnskörungsins fræga. Alki-
bíades var maður auðugur og atgervismaður mikill til
líkama og sálar. 1 æsku var hann óreglusamur. Sókrates,
sem brátt varð áskynja um hæfileika hans, reyndi að hafa
áhrif á hann til góðs, en varð lítt ágengt. Vinátta þeirra
var samt traust, enda hafði Sókrates bjargað lífi hans í
orustunni við Potídea (432), en Alkibíades galt Sókratesi
í sömu mynt í orustunni við Delíum (424). Árið 415 var
Alkibíades kjörinn ásamt tveimur mönnum öðrum foringi
leiðangursins gegn Sikiley. Bar þá svo til, að Hermesar-
súlur (goðamyndir) í borginni voru brotnar. Sló við það
óhug á almenning, er óttaðist, að verknaður þessi boðaði
væntanlega byltingu. Var Alkibíades sakaður um að vera
forsprakki í þeim tilraunum. Hann krafðist rannsóknar,
áður en lagt væri upp í leiðangurinn, en óvinir hans komu
í veg fyrir það. En eigi hafði Alkibíades lengi verið í
Sikiley, er hann var kvaddur heim til að standa fyrir máli
sínu. Flýði hann þá til Spörtu og dvaldi upp frá því löng-
um í útlegð. Árið 411 var honum boðið að hverfa heim, en
hann var enn um fjögurra ára skeið utanlands og vann
fræga sigra fyrir ættborg sína. Er hann kom loks heim
árið 407 var honum tekið með kostum og kynjum og falin
æðsta herstjórn á sjó og landi. En dýrð þessi stóð skamma