Skírnir - 01.01.1947, Blaðsíða 176

174
Andrés Björnsson
Skírnir
Sveinninn flytur konungi kveðju frúar einnar og bæn,
er hún óskar, að hann verði við, og sem hvorki skaði hann
né ríkið, og verður konungur við bón hennar. Sveinninn
tekur fagurt og hreint guðvefspell upp úr kofri, en það er
möttullinn. Þrjár álfkonur höfðu ofið hann á 15 árum, og
skildi enginn, hvernig hann var gerður. Sveinninn biður
konung láta meyjar og konur klæðast möttlinum, skuli sú
þeirra eiga hann, er hann hæfi allvel, en hann bætir því
við, að hafi konurnar verið misjafnlega trúfastar, muni
skikkjan ekki vel fara, heldur styttist hún og sýni, hvern-
ig hver og ein ljái sig til leiks leigumanni sínum; skuli
þetta reynt, áður gengið sé til borða. Valvin sækir kon-
urnar og lýsir dýrgripnum, en þegir um eðli hans. Rím-
unni lýkur, þegar konungur ætlar að færa drottninguna
í skikkjuna.
Efni þriðju rímu.
Kóngur semr á kæru nú
klæðið það, sem sendi frú,
fell svo slétt um fangið niðr
að foldin þótti hlæja viðr.
Enn á bak var stutt um stef,
sem stungið hefði einnhverr ref,
heyrða eg á því hvers manns orð,
huldi hún valla kálfa-sporð.
Kynjar þetta kóngsins sveit,
kappinn hverr til annars leit,
Kæi varð þegar að kallsi berr:
„Krátans illa skikkjan ferr.“
Þannig hefur þriðju rímuna. Þegar komið hefur í ljós,
að drottning ber eigi skikkjuna sem skyldi, er kölluð fram
unnusta Estors kóngssonar. Náði skikkjan henni hvergi
á kné, og nú fá þeir ívent og Gerflet fól ekki orða bund-
izt, og finna konurnar, hverjum brögðum þær eru beittar.
Virðist drottningu ráð að taka létt á öllu. Hinar tignu
frúr tóku nú við skikkjunni hver af annarri og mátuðu