Skírnir - 01.01.1947, Blaðsíða 145
Skírnir
Úr Samdrykkjunni
143
sér hið innra, hvílíka andans göfgi og vammleysi! Og
Sókrates metur menn eftir hinu andlega vaxtarlagi þeirra,
á því hefur Alkibíades sjálfur orðið að þreifa. Raunar
hefur honum eigi fundizt minna til um líkamlegt þrek og
þolgæði meistarans en siðferðilega staðfestu. Af óbilug-
um hug hefur hann, ef því var að skipta, þolað hungur,
kulda og harðrétti hvers konar, verið úrræðagóður og
snarráður á hættunnar stund.
c) Nokkur líking er einnig með ræðum Sókratesar og
Sílenaskrínunum. Á yfirborðinu eru þær ósköp hversdags-
legar, með sömu orðunum er hið sama ævinlega sagt, en
hið innra eru þær fullar af andagift og mótandi krafti.
Lýkur Alkibíades máli sínu með gamansamri aðvörun til
Agaþóns: Hann verði að gæta sín fyrir töframætti þessa
goðmagnaða manns.
Endir. Með dynjandi hlátri er ræðu Alkibíadesar tek-
ið. Er honum brugðið um afbrýðisemi í garð Agaþóns, og
spinnast út af því nokkur orðaskipti. Þá ryðst skyndilega
inn nýr hópur nætursvallara og fær sér sæti. Verður að
þessu glaumur mikill. Nokkrir gestanna hverfa nú brott,
en aðrir sofna, höfgir af víninu, m. a. Aristodemos, heim-
ildarmaðurinn. Með morgunsárinu vaknar hann og verð-
ur þess var, að einungis Agaþón, Aristofanes og Sókrates
sitja enn að drykkju og viðræðum. Annars man Aristo-
demos þetta ekki glöggt í einstökum atriðum, en svo mik-
ið hefur hann þó getað fest sér í minni, að heimspeking-
urinn var að reyna að fá báða hina, fulltrúa bókmennt-
anna, til að viðurkenna, að einu og sama skáldinu gæti
verið jafntamt að semja harmleiki og gleðileiki. En eigi
hefði liðið á löngu, unz skáldin bæði duttu út af. Þá hefði
Sókrates risið á fætur og haldið að venju til íþróttaskóla
þess austast í borginni, sem kenndur var við Apollon Ly-
keios. Þangað komu hinir ungu menn til íþróttaiðkana,
en Sókrates gaf sig jafnan á tal við þá og lagði rækt við
hug þeirra og hjarta.