Skírnir - 01.01.1947, Blaðsíða 177
Skírnir
Um Skikkjurímur
175
hana, og nefnir höfundur Skikkjurímna nöfn þeirra og-
hversu þeim fór möttullinn. Fengu þær allar háðulegustu
útreið. Loks neituðu meyjar þær, sem eftir voru, að klæð-
ast möttlinum, en sveinninn hermdi loforð upp á konung,
svo að allar urðu þær að klæðast skikkjunni.
Þúsund meyja og hundrað hlaut
hvorki af henni gaman né skraut.
Gerflet fól leitaði í loftum kvennanna og fann þar ósk-
fagra mey, sem svaf og vissi ekki, hvað fram fór. Hún
var leidd í höll konungs, sýndur möttullinn og sagt, hvað
við lægi. Mey þessa nefnir ríman Kardon og mann hennar
Kaligras. Kaligras bannar henni fyrir ástar sakir að
klæðast skikkjunni, en nú verður þó svo að vera. Kardon
vill gjarnan reyna hana, en þó ekki í óleyfi bónda síns.
Möttullinn fór henni afburða vel, og allir lofuðu hana,
en hinum hitnaði kinn, sem höfðu svikið bændur sína.
Segir nú sveinninn, að hann hafi víða farið með skikkj-
una, en enga hreina mey fundið fyrr en þessa og kveðst
munu bera þau tíðindi, að hann hefði skilið hana eftir við
hirð Artús konungs. Hann kvaddi, og konurnar báðu
fjandann hirða hann. Artús konungur rak konurnar á
braut úr höll sinni. Hann ræddi við kappa sína og segir:
— Þér munuð vekja vigra skúr,
vér skulum sækja oss betri frúr.
Ýtar sóru á öðlings náð
alla sína breytni og ráð,
riddarasögurnar rísa af því
að rekkar kómu þrautir í.
Um skikkjuna segir svo rímnaskáldið:
Vildi guð, að væri hún hér,
veisa skyldu meyjarnar sér,
þá mundi eigi orðalaust,
ef engi þeirra reyndist traust.